Ταξιδεύοντας στο Θεό

 Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Κάποτε στεκόμουν  στο πεζοδρόμιο της πλατείας Ομονοίας στην Αθήνα κοιτάζοντας  την ασταμάτητη  κίνηση των δρόμων. Άραγε που πήγαινε όλος αυτός ο κόσμος!  Η "Ομόνοια" ήταν τότε  ένα μεγάλο στρόγγυλο συντριβάνι που καταλάμβανε σχεόν όλο το κέντρο της πλατείας. Πλήθος κόσμου στριμωχνόταν  στα πεζοδρόμια. 

Μου θύμισε την ανεμοθύελλα στη Βουνάσα, στα Καβμούνια της Δεσκάτης Γρεβενών. Βρισκόμουν στην κορυφή του βουνού κι έβλεπα από ψηλά, τα σύννεφα που συγκρούονταν το ένα με το άλλο, σαν μια σύγκρουση γιγάντων. Ένιωθα ένα είδο ς μεγαλείου να τα κοιτάζω. Αλλά τους ανθρώπους τους λυπόμουν γιατί μου ήταν άγνωστος ο προορισμός τους. 

Θέλοντας τα γράψω αυτό το μικρό δοκίμιο, διάβασα την περικοπή απ΄ το κατά Ματθαίον ευαγγελιο που αναφέρεται στη θεραπεία των εκ γενετής τυφλών. Ένιωσα αμέσως ότι δεν θα μπορούσα να βρω καλύτερη αρχή από αυτήν του Ευαγγελίου που αναγιγνώσκεται στην Εκκλησία το Σάββατο της 12ης εβδομάδος που λέει τα εξής: 

" Τω καιρώ εκείνω εκπορευομένου  του Ιησού από Ιεριχώ, ηκολούθησεν αυτώ όχλος πολύς. Και ιδού, δύο τυφλοί καθήμενοι παρά την οδόν , ακούσαντες ότι Ιησούς παράγει, έκραξαν, λέγοντες: Ο δε όχλος επετίμησεν αυτοίς , ίνα σιωπήκσωσιν.  Οι δε μείζον έκραζον λέγοντες, Ελέησον ημάς, Κύριε Υιός Δαβίδ. Και στας ο  Ιησούς εφώνησεν αυτούς και είπε: Τί θέλετε ποιήσω υμίν. Λέγουσιν αυτώ: Κύριε ένα ανοιχθώσιν ημών οι οφθαλμοί.  Σπλαχνισθείς δε ο Ιησούς ήψατο των οφθαλμών αυτών  και ευθέως ανέβλεψαν αυτών οι οφθαλμοί και ηκολούθησαν αυτώ."

Για να γράψω για το ταξίδι μου στο Θεό, πρέπει να ξέρω ποιός είμαι. Ποιός είναι ο αληθινός εαυτός μου. Οπωσδήποτε δεν είναι αυτός που υποδύεται τον εαυτό μου. Αυτός δεν είναι παρα ένας απατεώνας. Ο αληθινός εαυτός μου είναι το "είναι" μου, που αρέσει στο Θεό. Τον απατεώνα πρός να τον πετάξουμε έξω, για να είμαστε ελεύθεροι με το Χριστό. Θα μου πείτε πώς το ξέρω αυτό. Το ξέρω με το πνεύμα που μου έδωσε ο Θεός και που αυτό ανακαλύπτω στο Χριστό τον αληθινό εαυτό μου. 

Για να γίνει όμως αυτό, όπως είπε ο Κύριος, πρέπει να έρθει ο καιρός για να πω "ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου." Ουδείς μπορεί να πει τον Ιησού Κύριο, αν δεν το πει το Πνεύμα του Θεού", λέει η Γραφή. Όταν μας ονειδίζουν γιατί ονομάζουμε τον Ιησού Κύριο, λέει καποιος άγιος, αυτό σημαίνει ότι το Πνεύμα του Θεού αναπαύεται μέσα μας. 

CANZONI NAPOLETANE A CURA DI VITTORIO VERDE

Ναπολτάναικα τραγούδια

 https://www.youtube.com/watch?v=yUOZseJb1zQ

Πνεύμα και ζωή

 Του Μόσχου Λαγκουβάρδου 

 Η Γραφή και οι άγιοι Πατέρες απευθύνονται στον κάθε άνθρωπο προσωπικά. Μεταδίδουν τα βιώματά τους στα δικά μας βιώματα. Οι εμπειρίες μεταδίδονται από εμπειρία σε εμπειρία. Η ζωή μας είναι πνευματική. Καλούμαστε να ζούμε με το πνεύμα. Να μην παραδινόμαστε στη ματαιότητα του νου. Η προσκύνηση υπέρ του Χριστού ονομάζεται "μετάνοια", επειδή έχει το πνεύμα της μετάνοιας που μας έδωσε ο Θεός.  Δεν είναι μόνο σωματική κίνηση.   

Η πίστη χωρίς έργα είναι νεκρή. Έργα μπορεί είναι και μόνο η πρόθεση με την οποία κάνουμε κάποια ενέργεια. Με αυτήν την έννοια και μόνο πώς πορευόμαστε στη ζωή, αν ζούμε με το πνεύμα της Διδασκαλίας του Χριστού ή παραδινόμαστε στη ματαιότητα του νου.

Την απάντηση δίνει ο Απόστολος Παύλος στην προς Ρωμαίους 1,28 επιστολή του "Και καθώς ουκ εδοκίμασαν τον Θεόν έχειν εν επιγνώσει, παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εις αδόκιμον νουν ποιείν τα μη καθήκοντα, πεπληρωμένους πάση αδικία..." 

Είναι εύλογο το ερώτημα πώς δοκιμάζει ο καθένας από εμάς την πίστη του. Ο Απόστολος γράφει  για τους ομοεθνείς του ότι έχουν πίστη, αλλά χωρίς επίγνωση του Θεού. Άραγε πώς θα έχουμε επίγνωση του Θεού εμείς που πιστεύουμε στο Χριστό; 

Πώς δοκιμάζω "τον Θεόν έχειν εν επιγνώσει", όπως λέει η Γραφή;  Σε ένα ποίημα υπάρχει ο στίχος ""poetry in motion", που σημαίνει ποίηση στην κίνηση, δηλαδή ποίηση στα έργα. Εδώ τα έργα αντικαθίστανται από την κίνηση.  Η  κίνηση με το πνεύμα είναι ζωήε ενώ  η ακινησία είναι θάνατος. Μερικοί αυτό το εφαρμόζουν με επίγνωση.

Θυμάμαι κάποιον τυφλό στην κεντρική πλατεία της Λάρισας, που     καθισμένος στον πεζοδρόμιο τραγουδούσε δημοτικά τραγούδια κινώντας το κορμί του εμπρός- πίσω, σαν τους Εβραίους όταν προσεύχονται μπροστά στο τείχος των δακρύων. 

Με την ιδέα ότι η κίνηση είναι μια μορφή έργου δοκίμασα να δώ αν υπάρχει διαφορά στη δέηση, των μοναχών  αν γίνεται με το κομποσχοίνι ή χωρίς αυτό. Διαπίστωσα ότι το κομποσχοίνι είναι μια μορφή κίνησης, που δίνει ζωή στα λόγια της δέησης;. 

'Αλλωστε την κίνηση χρησιμοποιεί και η Εκκλησία μας κατά τις τελετές στους ναούς, π.χ. το θυμιάτισμα, η έξοδος του Ευαγγελίου, το σχήμα του σταυρού στην προσευχή κάθε χριστιανού, όλα αυτά είναι μια μορφή "έργου', με την έννοια που γράφουμε στο μικρό μας δοκίμιο. Η απόλυτη ακινησία είναι ξένη στην ορθόδοξη Παράδοση.

 Όλα αυτά που γράφουμε για την πίστη είναι συνδεδεμένα με τη χαρά. Όλη η ζωή του ορθοδόξου είναι συνδεδεμένη με τη χαρά: Μετά χαράς τρέχομεν τον προκείμενον ημίν αγώνα, αφορώντες εις τον της πίστεως τελειωτήν Ιησούν και επιγιγνώσκοντες την ενοίκησιν του Ιησού. Ο Χριστός είνα εντός μας. Αυτό είναι το μυστήριον το αποκεκρυμμένον από καταβολής κόσμου.

Η δοκιμασία κατά τον Απόστολο Παύλο είναι χαρά η καταλήγει στη χαρά. Γι' αυτό ο Απόστολος γράφει;  "Ήδιστα ουν μάλλον καυχήσομαι εν ταις ασθενείαις μου, ίνα επισκηνώση επ΄εμέ η δύναμις του Χριστού.Διό ευδοκώ εν ασθενείαις, εν ύβρεσιν, εν ανάγκαις, εν διωγμοίς εν στενοχωρίαις, υπέρ Χριστού. όταν γαρ ασθενώ, τότε δυνατός ειμί."

Ο Κύριος λέει στους μαθητές Του, δεν θα με δείτε έως αν έρθει για σας ο καιρός να πείτε "ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου". Ο κόσμος δυσανασχετεί με την διάλυση των κοινωνιών. Δεν θέλησε την ευλογία και ο οίκος του έμεινε έρημος. 

Στα λόγια του Κυρίου για την Ιερουσαλήμ ο κάθε πιστός μπορεί να βάλει τον εαυτό του: "Ποσάκις ηθέλησα επισυνάξει τα τέκνα σου ον τρόπον όρνις την εαυτή νοσσιάν υπό τας πτέρυγας, και ουκ ηθελήσατε. Ιδού αφίεται υμίν ο οίκος υμών έρημος. Λέγω δε υμίν ότι ου μη με ίδητε έως αν ήξη ότε είπητε: Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου." 

Μη ταρασέσθω υμών η καρδία

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

"Μη ταρασσέσθω υμών η καρδία." Να μην ταραζεται η καρδιά σας.Νά' χετε πίστη στο Θεό, νά 'χετε πίστη και σε μένα. Με αυτά τα λόγια ο Κυριος ενεθάρρυνε τους Μαθητές Του, που φοβούνταν το θάνατο. Αυτό σημαίνει ότι η Πίστη στο Θεό και στο Χριστό διώχνει το φόβο του θανάτου. 

Για το θάνατο των πιστών ο Ιησούς τους είπε ότι ο θάνατός τους θα είναι πηγαιμός στο σπίτι του Πατέρα. Τους είπε ότι πηγαίνει στο σπίτι του Πατέρα και θα τους ετοιμάσει τη διαμονή τους. Η διαμονή εδώ εννοεί το "πνευματικό μας σώμα", μετά τον θάνατο του υλικού σώματος. Μετά το θάνατο του υλικού σώματος ο άνθρωπος, είναι "ψυχή" και "πνευματικό σώμα", που έχει τη μορφή του υλικού σώματος. Δεν μένει "γυμνός" ή "άμορφος". Άμορφον μη έχον είδος περιγράφεται το υλικό σώμα μετά το θάνατό του. 

Σύμφωνα με τη Διδασκαλία του Ευαγγελίου η ψυχή του ανθρώπου και το "πνευμτατικό του" σώμα περιγράφεται ως διαμονή. Με αυτό το νόημα γίνονται κατανοητά  τα λόγια του Κυρίου τα οποία  αφορούν τον πιστό μετά το θάνατο του υλικού σώματος και τη "διαμονή" του  με το πνευματικό του σώμα στο σπίτι του Πατέρα. Ο θάνατος του υλικού σώματος δεν είναι εξαφάνιση του πιστού, αλλά του υλικού σώματος, που με το θάνατο επιστρέφει στα στοιχεία από τα οποία ελήφθη. 

Δεν θα ταράζεται η καρδιά μας αν έχουμε Πίστη στο Θεό και στο Κύριο ημών Ιησού Χριστό. Με την Πίστη θα κολληθή το Όνομα του Ιησού στην αναπνοή μας. Δεν θα το αφήνουμε ποτέ. Περισσότερες φορές θα επικαλούμαστε το Όνομα Ιησούς παρά θα παίρνουμε   την αναπνοή μας. 

Γίνετε μετά χαράς δεόμενοι, γράφει ο Απόστολος Παύλος, καθώς είναι ο ίδιος. Γινόμαστε δεόμενοι μετά χαράς την δεήσιν ποιούμε.

('Εκαστος) " γλώσσαν έχει. " |" Ου γαρ έστι ο Θεός της ακαταστασίας, αλλά της ειρήνης." 

"Γλώσσα" ο Απόστολος εννοεί την δέηση, και συγκεκριμένα την "Επίκληση" του Ονόματος του Ιησού. Με την "Επίκληση του Ονόματος Ιησούς", θα συνδεόμαστε με την ειρήνη του Θεού. Ο Θεός είναι ο Θεός της ειρήνης. "Ειρήνην την εμήν δίδωμι υμίν." Πιστεύουμε στη βοήθεια του Θεού. (Ενώς)

Η "Επίκληση" είναι η επικοινωνία μας με το Θεό. Η  " κοινωνία" με την έννοια ότι με τα δικά μας παθήματα συμμετέχουμε στα παθήματα του Ιησού. Η γιαγιά μου ένιωθε ότι τα παθήματά της είναι παθήματα του Ιησού. "Απόψε τράβηξα τα ελέη του Χριστού", έλεγε όταν πονούσε από την νόσο από την οποία έπασχε. 

 Με αυτήν την έννοια "κατά το μέρος" που κοινωνούμε με τα παθήματα του Ιησού, χαιρόμαστε. Δεν υποφέρουμε στη μοναξιά μας, αφού ο Ιησούς υποφέρει μαζί μας. 

Με την αναγωγή αυτή επέρχεται η επέκταση της ζωής του Ιησού στη ζωή μας ή αλλιώς η συνταύτισή μας με τον Ιησού. Αυτό εννοεί ο Παύλος γράφοντας  ότι "δε ζω εγώ, ζη εν εμοί Χριστός". Καθώς λοιόν "κοινωνούμε τοις του Ιησού παθήμασι" δεν υποφέρουμε πια στη μοναξιά μας. 

Η ανακούφιση από το μαρτύριο που μας χωρίζει από τους άλλους, θεραπεύει η "κοινωνία" μας με τα παθήματα του Ιησού και μας δίνει χαρά.  Έχουμε επίσης και την απαντοχή η χαρά μας να γίνει αγαλλίαση, όταν μας αποκαλυφθεί η η δόξα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.  Όταν νιώσουμε μέσα μας την αποκάλυψη του μυστηρίου της δόξης του Ιησού. 

Όταν θα είμαστε " εν τη αποκαλύψει της δόξης του Ιησού, "αγαλλιώμενοι." Θα νιώσουμε ως "επιγιγνώσκοντες", σαν εκείνον της Παραβολής του Ιησου, για εκείνον που βρήκε σ' ενα χωράφι θησαυρό, και πούλησε όλα τα υπάρχοντά του για να το αποκτήσει. 

Ως "επιγιγνώσκοντες" είμαστε συνάμα και "αφορώντες" , σύμφωνα με την περιγραφή του Αποστόλου:  "Τρέχομεν τον προκείμενον ημίν αγώνας "αφορώντες" εις τον της πίστεως αρχηγόν και τελειωτήνΙησούν Χριστόν." 

Mozart Mass in C minor K.427 John Eliot Gardiner