ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ

 Oμολογία πίστεως

Και αν ακόμα θέλουμε να λέμε ψέματα στον εαυτό μας, το Θεό κανείς δεν τον εξαπατά. Ο Θεός μας βλέπει.

Πώς ομολογούμε πίστη στο Χριστό . Εξωτερικά ομολογώ πίστη στο Χριστό, φορώντας το σταυρό μου, κάνοντας

το σημείο του σταυρού, συμμετέχω στις συνάξεις των πιστών στην εκκλησία. Κρατώ πάντα στο χέρι μου το

Ευαγγέλιο και το έχω σαν φυλαχτό. Μέσα μου δοξάζω και ευχαριστώ το Θεό για τις ευεργεσίες του σ’ εμένα.

Η πρώτη δημόσια ομολογία έγινε, δια του αναδόχου, κατά την εισδοχή μου ως μέλους της Εκκλησίας με το

βάπτισμα αλλά και κατόπιν με τη συμμετοχή μου στη Θεία Λειτουργία. Και σε κάθε περίπτωση, όταν ζητώ τη

βοήθεια του Χριστού, σε κάθε προσευχή βεβαιώνομαι ότι πιστεύω στο Χριστό. Προσευκταίον μάλλον ή

αναπνευστέoν, λέει ο Άγιος Γρηγόριος ο θεολόγος. Η προσευχή είναι αναγκαία για την ψυχή όπως είναι η

αναπνοή για το σώμα.

Η νοερά προσευχή, η προσευχή του ονόματος του Ιησού Χριστού είναι διαρκής ομολογία της πίστεως στο

Χριστό. Η προσευχή δεν είναι λόγος κενός. Η προσευχή είναι χάρη του Θεού, που γίνεται αισθητή κάθε φορά

που προσευχόμαστε. Η προσευχή διαμορφώνει τόσον τον προσευχόμενο, όσο και το περιβάλλον, που εκλέγει

ώστε να συμφωνεί με την επικοινωνία μας με το Θεό.

Η ψυχή μας νιώθει την ευλογία του Θεού ακόμα και στην άψυχη ύλη. Δεν είναι τα ίδια υλικά αντικείμενα μετά

την ομολογία της πίστεως με την προσευχή. Έχουν φωτογραφήσει τα μόρια του νερού πριν και μετά την

προσευχή και δεν είναι τα ίδια. Μετά την προσευχή η μορφή τους είναι αρμονική. Ενώ πριν είναι

παραμορφωμένη από τις κηλίδες. Πρέπει πριν από κάθε τι να ζητάμε την ευλογία του Θεού. Πολλοί πιστοί πριν

από κάθε εργασία κάνουν το σταυρό τους. Οι πατέρες τα παλιά χρόνια, χάραζαν το σημείο του σταυρού, πριν

τεμαχίσουν τον άρτο. Ποτέ δεν άρχιζαν το φαγητό τους πριν την προσευχή.

Η ομολογία της πίστεως δίδεται με πολλούς τρόπους Η συμμετοχή μου στη θεία λειτουργία και στις άλλες

ακολουθίες στους ναούς, ανάμεσα στους πιστούς, επιβεβαιώνει την άπαξ δοθείσαν κατά το βάπτισμα

,ομολογία μου στο Χριστό. Σε μένα τον ίδιο η ομολογία δίδεται με την αγάπη μου . Η αγάπη μου είναι αληθινή

Αν η αγάπη μου δεν είναι αληθινή, ο εαυτός μου το ξέρει. Και αν ακόμα θέλουμε να λέμε ψέματα στον εαυτό

μας, το Θεό κανείς δεν τον εξαπατά. Ο Θεός μας βλέπει.

Γνωρίζω ότι πιστεύω στο Χριστό, με την αγάπη μου. Αγαπώ το Χριστό πάνω από όλα και συμμετέχω στα πάθη

Του. Δεν είμαι αδιάφορος. Κάθε φορά που υποφέρω , συμμετέχω στα πάθη του Χριστού. Στον πόνο και στη

χαρά ομολογώ πίστη στο Χριστό. Δοξάζω το Θεό και τον ευχαριστώ κάθε στιγμή για τις μύριες ευεργεσίες του

και τα θαύματά του . Χάριν σ’ αυτά ζω. Δεν ψεύδομαι. Ζω εν Χριστώ. Αναφέρομαι για το κάθετί είς τον της

πίστεως αρχηγόν και τελειωτήν Ιησούν.

Παντού και πάντα θυμάμαι το Θεό. Δοκιμάζω τον εαυτό μου, για να είμαι βέβαιος, ότι η ζωή μου αρέσει στο

Χριστό. Μελετώ το λόγο του Θεού, για να βεβαιωθώ ότι είμαι πιστός και πόσο είμαι πιστός. Μήπως είμαι

ολιγόπιστος ή κατά φαντασίαν πιστός. Δοκιμάζεσθε αν στέκεστε στην πίστη, συνιστά ο Απόστολος. Δοκιμάζετε

εαυτούς εάν εστήκατε εν τη πίστει.

Στις δοκιμασίες της πίστεως έχω πάντοτε μια απορία: Αφού είμαι βέβαιος ότι ο Χριστός είναι μέσα μου, γιατί

φοβάμαι; Όταν οι Μαθητές του Ιησού φοβήθηκαν στην τρικυμία, ενώ είχαν μαζί τους το Χριστό, ο Ευαγγελιστής

παρατηρεί, ότι δεν είχαν συνειδητοποιήσει το θαύμα του χορτασμού των πεντάκις χιλίων. Τι δεν έχω

συνειδητοποιήσει και φοβάμαι; Ζω εν Χριστώ, αλλά δεν έχω συνειδητοποιήσει ακόμα, ότι ο Χριστός είναι μέσα

μου. Η αμαρτία μου ενώπιόν μου εστί δια παντός, λέει ο Δαβίδ. Η αμαρτία μας χωρίζει απ΄ το Θεό. Η αμαρτία

μου είναι η αιτία του φόβου μου.

mlvardospot.blogspot.com

Ο δαίμων της απληστίας εναντίον του Πνεύματος του Θεού

 

Ο δαίμων της απληστίας εναντίον του Πνεύματος του Θεού

Μια σοφή λαϊκή παροιμία της Δεσκάτης Γρεβενών, λέει γι’ αυτόν που δεν σκέφτεται, «Αυτονού δεν του λείπει μπάλωμα, αυτουνού του λείπει το ύφασμα’ (η βάση)»

Έτσι μας κάνει τώρα και πάντα η απληστία των ανθρώπων. Μας δίνουν μπαλώματα, ενώ μας παίρνουν τη βάση. Η απληστία εναντίον του πνεύματος του Θεού.

Μ.Λ.

ΤΟ ΝΟΜΙΣΜΑ ΕΙΝΑΙ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ

 Πηγή "ΚΑΡΤΕΡΙΑ"

Σάββατο 15 Ιουνίου 2019

" Το νόμισμα είναι εμπιστοσύνη " ( δοκίμιο του Μόσχου Λαγκουβάρδου )

                          

  

Η μόνη οδός: καμία συνδιαλλαγή με τη βία.

(Ψαλμός Α’.1)

Νόμισμα δεν είναι το τυπωμένο χαρτί ούτε ο χρυσός, ούτε ο άργυρος, ούτε ο σίδηρος που είναι θαμμένοι σε κάποια τρύπα μέσα στη γη. Ο αποφασιστικός παράγων είναι η εμπιστοσύνη, η σταθερότητα και η υπευθυνότητα της κυβέρνησης που εκδίδει το χρήμα. 

Όχι εμπιστοσύνη στο εθνικό νόμισμα, όχι εμπιστοσύνη στην εθνική οικονομία. Εχθρός της οικονομίας ενός έθνους είναι η πολιτική δυσπιστίας στο εθνικό νόμισμα και εμπιστοσύνης σε κάποιο άλλο νόμισμα, όπως τώρα είναι η πολιτική δυσπιστίας στο εθνικό νόμισμα και εμπιστοσύνης στο ευρώ!

Αν η κυβέρνηση δεν έχει εμπιστοσύνη στο εθνικό νόμισμα ούτε στην εθνική οικονομία έχει εμπιστοσύνη. Πώς λοιπόν η πολιτική της κυβέρνησης αυτής θα συμβάλει στην ανάπτυξη της εθνικής οικονομίας; Γιατί άραγε η γερμανική πολιτική του ευρώ παρουσιάζει την πολιτική υπέρ του εθνικού νομίσματος κόλαση και καταστροφή;

Έθνος χωρίς εμπιστοσύνη της κυβέρνησης στην εθνική οικονομία , χάνει και την εθνική του κυριαρχία και την κρατική του υπόσταση. Λαοί και κοινωνικά σύνολα, χωρίς κρατική υπόσταση, πέφτουν στη χειρότερη εκμετάλλευση και παραμένουν στο πιο χαμηλό οικονομικό, κοινωνικό, μορφωτικό, ανθρώπινο επίπεδο. 

Μάρτυρας η πρόσφατη εμπειρία του εκβιασμού των τοκογλύφων του ευρώ, για τον οποίο κανείς δεν αμφιβάλλει και πολύ περισσότερο οι φτωχοί κι οι μικροαστοί που υφίστανται τις συνέπειες.

Επιστροφή στο εθνικό νόμισμα είναι η πολιτική εμπιστοσύνης στο εθνικό νόμισμα και στην εθνική οικονομία, αντί της πολιτικής της εμπιστοσύνης στο ευρώ και στην οικονομία του ευρώ, δηλαδή στη γερμανική πολιτική του νομίσματος και στη γερμανική οικονομία.

Η Ελλάδα δεν είναι γερμανική αποικία. Ο ελληνικός λαός δεν θέλει να είναι η πατρίδα του αποικία της Γερμανίας ή οποιασδήποτε άλλης χώρας. Οι λαοί που στενάζουν κάτω απ’ το ζυγό της αποικιοκρατίας αγωνίζονται να τον αποτινάξουν.

Αγωνίζονται για την ελευθερία και την αυτοδιάθεση; Γιατί πρώτα σου παίρνουν την ελευθερία και μετά σου παίρνουν και το ψωμί.

Το νόμισμα του ευρώ είναι η γερμανική πολιτική εμπιστοσύνης στο ευρώ. Η εθνική πολιτική της Ελλάδας δεν είναι συμβατή με την γερμανική πολιτική εμπιστοσύνης στο ευρώ που έχει στόχο την ανάπτυξη της Γερμανίας. 

Η πολιτική αυτή του φιλελευθερισμού στηρίζεται στο μύθο, ότι θα συγκεντρωθεί κάποτε ο πλούτος στη Γερμανία και κατόπιν θα ξεχειλίσει και θα μοιραστεί και στις φτωχές χώρες. Είναι η ανάποδη χρησιμοποίηση της παραβολής της Χαναναίας, στην οποία και τα σκυλάκια τρώνε από τα ψίχουλα που πέφτουν απ’ το τραπέζι των κυρίων. 

Αλλά η εμπειρία μας λέει πως η δίψα του πλούτου δεν ξεδιψάει ποτέ.

Το ερώτημα στο οποίο περιμένει ο Έλληνας απάντηση απ’ τους πολιτικούς είναι, πώς θα κυβερνήσουν και γιατί. Δεν τον ενδιαφέρει ποιο κόμμα θα κερδίσει τις εκλογές και με ποιο τρόπο. Μερικά επίσης βασικά ερωτήματα δεν είναι πλήρη και δεν περιμένουν πλήρεις απαντήσεις. Ρωτούν π.χ. , γιατί δεν παράγει ο τόπος; Ενώ το πλήρες ερώτημα είναι γιατί δεν ασκούν οι κυβερνήσεις πολιτική εμπιστοσύνης στην εθνική παραγωγή;

“ Είναι γελοίο για ένα έθνος να λέει στους πολίτες του «πρέπει να καταναλώνετε

λιγότερα διότι υπάρχει στενότητα χρήματος».

Αυτό θα έμοιαζε σαν μια Αεροπορική

εταιρεία να λέει: «Τα αεροπλάνα μας πετούν, δεν μπορούμε όμως να σας αφήσουμε

να επιβιβαστείτε γιατί δεν υπάρχουν εισιτήρια»*

Ο Θωμάς Τζέφερσον υπήρξε ο 3ος Πρόεδρος των ΗΠΑ και ο συντάκτης του Αμερικανικού συντάγματος. Αν ο Αμερικανικός λαός, είπε ο Τζέφερσον, επιτρέψει ποτέ στις ιδιωτικές τράπεζες να ελέγξουν την έκδοση νομίσματος, τότε αυτές και οι εταιρείες που αναπτύσσονται στην περιφέρεια των τραπεζών, θα αποστερήσουν απ’ το λαό την περιουσία του και κάποια μέρα οι απόγονοί του θα ξυπνήσουν άστεγοι».

Ελάχιστοι Αμερικανοί, γράφει ο Αμερικανός συγγραφέας Σ. Εμράϊ, συνειδητοποιούν γιατί η Συντακτική Συνέλευση συμπεριέλαβε στον πρώτο άρθρο του Συντάγματος των ΗΠΑ την ακόλουθη φράση: «Το Κογκρέσο θα έχει την εξουσία να εκδίδει νόμισμα και να καθορίζει την αξία του».*

*(ΣέλντονΕμράϊ, Δισεκατομμύρια για τους τραπεζίτες, χρέη για το λαό, Εκδόσεις scripta)

«Τί επληθύνθησαν οι θλίβοντές με»

Δεν κράζουν όλοι το Θεό ουράνιο Πατέρα

 

Δεν κράζουν όλοι το Θεό ουράνιο Πατέρα.

Δεν είναι όλοι αφορώντες εις τον της πίστεως αρχηγόν και τελειωτήν Ιησούν (Εβρ.12,1)

Και δεν είναι όλοι επιγιγνώσκοντες την ενοίκησιν του Χριστού (2Κορ. Ιγ΄,5).

Ο Θεός είναι ο ουράνιος Πατέρας όλων των ανθρώπων, αλλά όλοι οι άνθρωποι δεν το ξέρουν. Δεν γνωρίζει ο ένας στον άλλον, τον αδελφό του. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι πολλά μέλη, ένα σώμα. Δεν μεριμνούν τα μέλη υπέρ αλλήλων.

Μ.Λ.

Το νόημα του ενδύματος

 

Το νόημα του ενδύματος

Ουδένα οίδαμεν κατά σάρκα. (2Κορ.ε΄, 15)

Σε κάποιον αρχαίο μύθο, ένας σοφός., που ήταν στην υπηρεσία του βασιλιά, γνώριζε ποιος ήταν ο πατέρας του κάθε ανθρώπου. Όταν ο  βασιλιάς το έμαθε, διέταξε το σοφό, να του πει, ποιός ήταν ο πατέρας του.

- Ο πατέρας σου, βασιλεύ, ήταν  φούρναρης, είπε ο σοφός.

 Την εποχή εκείνη στην Ανατολική Ελληνική Αυτοκρατορία, τη λεγόμενη Βυζαντινή, γίνονταν βασιλιάς, όποιος ήταν ικανός. Δεν είχε έρθει ακόμα η κληρονομική βασιλεία των βορείων βαρβάρων λαών.

-Πώς το ξέρεις; Τον ρώτησε ο βασιλιάς.

-Το ξέρω γιατί κάθε φορά που του έκανα μια εκδούλευση, μου έδινε ένα κουλούρι! 

Ανάλογη με αυτό που επαγγέλλεται ο κάθε άνθρωπος είναι και η εμφάνισή του. Γι’ αυτό φαίνεται παράξενο, όταν εμφανίζεται κανείς με διαφορετικό  προς τον επάγγελμά του ένδυμα ή με κάποια παραλλαγή του, που είναι το ίδιο πράγμα. Σε μένα φαίνεται πολύ  παράξενο να βλέπω στο δρόμο στρατιώτη χωρίς μπερέ ή  κληρικό,   χωρίς καλιμαύχι. Λίγη ώρα, πριν αρχίσω να γράφω αυτές τις γραμμές, συνάντησα στο δρόμο, μπροστά στην Τράπεζα της Ελλάδος, έναν νεαρό κληρικό και τον σταμάτησα:

-Πάτερ, επιτρέψτε μου να σας συγχαρώ, που φοράτε το καλλιμαύχι σας.

-Υποχρέωσίς μου, λέει.  

Κατά τον Απόστολο Παύλο, ο άνθρωπος , υπακούει σε τέσσερα θελήματα ή νόμους:   υπακούει στο θέλημα του Θεού,   στο θέλημα της συνειδήσεως, στο θέλημα του ασυνειδήτου και στο θέλημα της αμαρτίας.

Τα πράγματα , επίσης , έχουν διαφορετική σημασία, ανάλογα με τη διάθεσή μας.   Συνήθως βλέπουμε στα πράγματα τη μία ή δύο διαστάσεις: τη φυσική ή και  την ψυχική. Σπανίως βλέπουμε την Τρίτη διάσταση, την πνευματική. Η Τρίτη απαιτεί από αυτόν που βλέπει ένα πράγμα, να διαθέτει το ανάλογο πνεύμα. Ουδένα οίδαμεν κατά σάρκα, λέει ο Απόστολος Παύλος, για τους χριστιανούς που έχουν μέσα του το Χριστό και ζουν με το πνεύμα του Χριστού.

Χωρίς το πνεύμα του Χριστού δεν μπορούμε να μπούμε  στο πνευματικό νόημα των πραγμάτων. Η πίστη στο Χριστό είναι αποκαλυπτική. Το πρώτο πράγμα, που ζητάμε απ΄ το Θεό, μόλις σηκωθούμε απ΄ το κρεβάτι το πρωί στην πρωινή προσευχή μας , είναι ο φωτισμός του νου, για να υμνήσουμε την Αγία Τριάδα και το τελευταίο που θα ευχόμαστε να μη το πούμε στο τέλος της μέρας, ότι δεν βρήκαμε ακόμα τόπον για τον Κύριό μας Ιησού Χριστό. Να μην ακούμε ακόμα μέσα στην καρδιά μας,  «αι αλώπεκες φωλεούς έχουσι και τα πετεινά του ουρανού κατασκηνώσεις, ο δε υιός του ανθρώπου ουκ έχει πού την κεφαλήν κλίνη.(Ματθ.η΄,20)

Μόσχος Λαγκουβάρδος

mlvardospot.blogspot.com