Τα παιδικά μου χρόνια τά 'ζησα στην κωμόπολη της Δεσκάτης. . Θυμάμαι τώρα, ύστερα από πολλά χρόνια, τους ανθρώπους της και αναρωτιέμαι, από που αντλούσαν τον πολιτισμό τους και την εσωτερική τους καλλιέργεια. Από την Εκκλησία προφανώς. Η Δεσκάτη βρισκόταν στα σύνορα που χώριζαν τη παλιά Ελλάδα με τη νέα. Ο κόσμος δεν είχε σε μεγάλη εκτίμηση τους παλιοελλαδίτες. Ίσως γιατί ένιωθε εγκαταλειμμένος στην τελευταία άκρη της Ελλόδος. Η Δεσκάτη ήταν μια κωμόπολη πέντε χιλιάδων κατοίκων. Διέθετε όλες της δημόσιες υπηρεσίες, και παλιά, ηταν έδρα Ιεράς Μητροπόλεως.
Ο κόσμος έιδινε αξία στο ήθος και στην ποιότητα του κάθε ανθρώπου, στο ποιός ήταν ο καθένας, ως οντότητα, ποιά ΄,ηταν η προσφορά του στην οικογένεια, στην κοινωνία , ποιό ήταν το παράδειγμα, που έδινε ,για να το μιμηθούν οι άλλοι. Ποιά ήταν η αποδοχή του από μέρους της κοινότητας με βάση το βίο και την πολιτεία του. Με λίγα λόγια , τί προσέφερε αυτός ό άνθρωπος. Ποιό είναι το έργο του που άφησε πίσω του.
ΈΤσι κάθε φορά, που έλεγες κάτι στους άλλους, θα σου απαντούσαν, "ποιός το λέει αυτό"; Δεν ήταν ο λόγος ανεξάρτητος από τον άνθρωπο.. Από τον θησαυρό της καρδίας μιλεί η γλώσσα, διδάσκει η Εκκλησία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου