ΕΦΙΑΛΤΗΣ

 Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

"ωσεί ενύπνιον εξεγειρομένου/ κύριε, εν τη πόλει σου την εικόνα αυτών εξουδενώσεις"

Ένας φοβερός εφιάλτης και μάλιστα αρκετά επίκαιρος είναι να δεις στον ύπνο σου ότι στερήθηκες από κάθε πόρο ζωής. Πώς θα ζής; Να εργαστείς δεν μπορείς. Να ζητιανέψεις ντρέπεσαι. Τί μένει; Να μετανιώσεις πικρά , που δεν είχες μοναδικό στήριγμά σου τον Κύριο και Θεό σου.

Τί συνέβη και ακόμα και στα όνειρά σου είσαι μόνος και αβοήθητος; Στην εμπειρία σου αυτή βιώνεις τα λόγια της Παραβολής του Ιησού στην Παραβολή των ταλάντων. Φαίνεται ότι έκρυψες το τάλαντο που έλαβες και το έχασες κι αυτό.

Τί είναι το κρύψιμο της χάρης που λάβαμε απ΄ το Θεό; Τί άλλο από το αίσθημα της ιδιοτέλειας. Η χάρη , λέει η Γραφή, τρέχει και δοξάζεται. Μεταδίδεται, δηλαδή, στους άλλους. Αν την "τσιγκουνευτούμε", παθαίνει βραχυκύκλωμα.

Μέχρι να εξηγήσω έτσι την παραβολή των ταλάντων, δεν καταλάβαινα, γιατί η ιδιοτέλεια καταντάει στο τέλος πίκρα και σκοτάδι. "Πάρτε του, λεει η Παραβολή, το τάλαντο και δώστε το σ' αυτόν που έχει τα δέκα. Αυτόν δε που το έκρυψε πετάξτε τον έξω στο σκοτάδι το εξώτερο, εκεί όπου είναι κλάμα και τρίξιμο δοντιών.

Τί μπορούμε να κάνουμε άραγε, όταν ξυπνήσουμε από αυτόν τον εφιάλτη; Νομίζω ότι αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι αυτό που έκανε ο Δαβίδ, όταν έζησε παρόμοιες καταστάσεις. Ο Δαβίδ είπε στον εαυτό του:

Ως αγαθός τω Ισραήλ ο Θεός, τοις ευθέσι τη καρδία./ εμού δε παρά μικρόν εσαλεύθησαν οι πόδες,/ παρ' ολίγον εξεχύθη τα διαβήματά μου./ ότι εζήλωσα επί τοις ανόμοις, ειρήνη μαρτωλών θεωρών./ ότι ουκ έστιν ανάνευσις εν τω θανάτω αυτών,/ και στερέωμα εν τη μάστιγι αυτών. (...) διενενοήθησαν και ελάλησαν εν πονηρία (...) πώς εγένοντο εις ερήμωσιν; / εμοί δε το προσκολλάσθαι τω κυρίω αγαθόν εστίν./τίθεσθαι εν τω κυρίω την ελπίδα μου." (Ψαλμ.ΟΒ' (72)