ΠΑΝΟΤΕ ΑΠΟΡΟΥΣΑ

 Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Πάντοτε απορούσα με τους γέρους, πως μπορούν να ζουν και να χαίρονται, όταν είναι τόσο κοντά στο θάνατο! Ώσπου συνειδητοποίησα ότι μόνο κοντά στο θάνατο μπορούμε να ζούμε και να χαιρόμαστε.

Πάντοτε απορούσα με αυτούς που κάνουν μεγάλα προγράμματα, ενώ δεν ξέρουν αν θα ζουν για να τα πραγματοποιήσουν. Γνώρισα έναν ερημίτη, που έλεγε ότι ποτέ δεν βάζει σαράντα ημερών πρόγραμμα.

Πάντοτε θαύμαζα τα ζώα στα βουνά (άλογα, ημίονοι, αίγες κ.ά.) που τους αρέσει να είναι κοντά στους γκρεμνούς, . Προτιμούν να είναι κοντά στους κινδύνους και να τους προσέχουν, παρά να είναι μακριά τους και να τους ξεχνούν. Σαν τους αγίους της Εκκλησίας μας, που μνημονεύουν διαρκώς το θάνατο και δε θέλουν να τον ξεχνούν.

Στην Κυριακή προσευχή του «πάτερ ημών’ ο Κύριος μας διδάσκει να ζητάμε από τον Θεό να μας δώσει «τον άρτον ημών τον επιούσιον», που σημαίνει να ζητάμε να μας χαρίσει ο Θεός τη σημερινή μέρα. Δεν ζητάμε τη ζωή πολλών χρόνων, αλλά τη ζωή μιας ημέρας, της σημερινής.

Αντίθετα ο κόσμος κάνει το παν, για να ξεχνάει το θάνατο και εύχεται να ζει «χρόνια πολλά». Ενώ με αυτόν τον τρόπο μεταθέτει τη ζωή στο μέλλον. «Αρκετόν τη ημέρα η κακία αυτής», ώστε δε χρειάζεται να φέρουμε κι άλλη κακία (ανησυχία, φροντίδα) από το μέλλον, λέει ο Απόστολος Παύλος.

Αν θέλετε να αρρωστήσετε, γράφει ο γιατρός- συγγραφέας του βιβλίου «Εκείνο», να κάνετε αυτά τα δύο πράγματα. «Να απωθείτε και να κατακρίνετε». Απώθηση και κατάκριση έχει σχέση με το παρελθόν και με το μέλλον. Προϋποθέτει σύγκριση με το παρελθόν και με το μέλλον, δηλαδή όχι συγκέντρωση στο παρόν.

MLVARDOSPOT.BLOGSPOT.COM