Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Κάθε κραυγή για βοήθεια, είτε με τη φωνή είτε με τη σιωπή, είναι κραυγή σωτηρίας "Βοήθεια, σώστε μας. " Από τί να μας σώσουν; Και η κραυγή με τη φωνή, είναι συνήθως για υλική βοήθεια. Η κραυγή με τη σιωπή είναι ακόμα πιο σπαραχτική. Είναι κραυγή της ψυχής.
Γιατί κραυγάζει η ψυχή με τη σιωπή; Γιατί δε φωνάζει; Δε φωνάζει γιατί δεν υπάρχει κανείς να την ακούσει. Εκείνος που ακούει την ψυχή, είναι τόσο κοντά μας, είναι ο ίδιος εμείς.
Μετά από αυτό , γιατί μιλάμε για την έννοια της σωτηρίας; Είναι δυνατόν να υπάρχει άνθρωπος που αγνοεί την ψυχή του; Να ι υπάρχει, επειδή έγινε κουφός και δεν ακούει. Αν δεν ακούει, πώς να πιστέψει; Γι' αυτόν, λόγια σαν αυτά, δεν έχουν καμιά έννοια:
" Ιδού εγώ και τα παιδία α μοι έδωκεν ο Θεός. Επεί ουν τα παιδία κεκοινώνηκε σαρκός και αίματος και αυτός παραπλησίως μετέσχεν των αυτών, ίνα διά του θανάτου καταργήση τον το κράτος έχοντα του θανάτου, τουτέστιν τον διάβολον, και απαλλάξη τούτους, όσοι φόβω θανάτου διά παντός του ζην ένοχοι ήσαν δουλείας". (Εβρ. 2:13-15)
(Να εγώ και τα παιδιά που μου έδωσε ο Θεός. Επειδή, λοιπόν, τα παιδιά αυτά ήταν άνθρωποι, έγινε κι ο Ιησούς άνθρωπος, για να καταργήσει με το θάνατό του αυτόν που εξουσίαζε το θάνατο, δηλαδή το διάβολο. Μ' αυτόν τον τρόπο απελευθέρωσε όσους ο φόβος του θανάτου τους είχε καταδικάσει να είναι δούλοι σ' όληκ τους τη ζωή........)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου