Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Πώς δεν ένιωθαν θάρρος τη νύχτα της τρικυμίας , οι Μαθητές του Ιησού, έχοντας μαζί τους τον Κύριο ,στο καϊκι; Την ίδια απορία έχει κανείς με τους Μαθητές, στο δρόμο προς Εμμαούς, που δεν ένιωσαν την παρουσία του Κυρίου, που πορευόταν μαζί τους και τους εξηγούσε τις Γραφές. Απορούσαν και οι ίδιοι :"πώς δεν καιγόταν η καρδιά μας, να είναι μαζί μας ο Κύριος και να μην το νιώσουμε; έλεγαν, μη μπορώντας να καταλάβουν τί είχαν πάθει.
Γνωρίζουμε από προσωπική αντίληψη όλοι μας, πόσο δυνατή είναι η χαρά, όταν μέσα στην αποθάρρυνσή μας νιώθουμε την παρουσία ενός θαρραλέου ανθρώπου. Θυμάμαι όταν είμαστε στο καταφύγιο, τρομαγμένοι όλοι από την μάχη που γινόταν δίπλα μας, πόσο χαιρόμασταν και αναθαρρύναμε όλοι, άντρες, γυναίκες, παιδιά, όταν ερχόταν ο παππούς μου Αγγελάκης.
Χωρίς να πει λέξη μετέδιδε το θάρρος του και την πίστη του, με μόνη την παρουσία του. Αν και στην εμφάνισή του δεν ήταν παρά ένας μικρόσωμος ανθρωπάκος, αλλά μέσα του χτυπούσε μια γενναία καρδιά. Έτσι εξηγείται πως όταν έφυγε απ΄την κωμόπολη, είχε συγκεντρωθεί πολύς κόσμος στην πλατεία για να τον αποχαιρετήσει και μερικοί με δάκρυα στα μάτια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου