Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Ένας ακόμα λόγος να λυπούμαστε τον εαυτό μας και να μην τον αγαπάμε είναι η ψυχολογική πείνα. Μαζί με την αλλοπρόσαλλη κατάσταση που τη δεχόμαστε ,θέλουμε δε θέλουμε, μαζί με την ανησυχία για την υγεία μας, μαζί με το κλείσιμο στα ανθυγιεινά διαμερίσματα, που εμπνεύστηκε ο ο διάολος, πράγματι η μια κατοικία πάνω στην άλλη, είναι έμπνευση δαιμονικού πνεύματος, ,έχουμε και τον πόλεμο με τη λιγούρα. που μόνο αν βάλεις μια μπουκιά στο στόμα ηρεμεί αλλά για λίγο.
Μια λύση είναι να πίνουμε νερό, αλλά το νερό στη λιγούρα παίρνει μια ουδέτερη γεύση και δεν το τραβάει ο οργανισμός μας. Άλλη λύση είναι η τσίχλα, αλλά κι αυτή η λύση είναι να ξεπλένεις την πληγή με το αίμα της γιατί η λιγούρα επανέρχεται δριμύτερη.
Ριζική λύση νομίζω είναι αυτή της Γραφής. Να μιμηθούμε τον Απόστολο Παύλο, που καυχιούνταν για τις ταλαιπωρίες του, γιατί με αυτές κατοικεί μέσα μας η δύναμη του Χριστού. ΈΤσι δεν ήταν μόνος και αβοήθητος.
Γράφέι στους Κορίνθιους, που τους ταλαιπωρούσαν οι ασθένειες: "¨ηδιστα ουν μάλλον καυχήσομαι εν ταις ασθενείαις μου, ίνα επισκηνώση επ' εμέ η δύναμις του Χριστού. διό ευδοκώ εν ασθενείαις, εν ύβρεσιν, εν ανάγκαις, εν διωγμοίς, εν στενοχωρίαις, υπέρ Χριστού. Όταν γαρ ασθενώ, τότε δυνατός ειμί."
Έτσι νιώθει ο Απόστολος Παύλος, Δεν λυπάται τον εαυτό του. Πώς θα τον λυπηθεί, όταν ο Χριστός είναι μέσα του. Εμείς λυπούμαστε τον εαυτό μας και οι ταλαιπωρίες μας, γίνεται αβάσταχτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου