Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Ο Ηράκλειτος, λέγοντας το γνωστό τα πάντα ρέουν (τά πάντα ρει) δεν ξεκαθαρίζει τη σκέψη του. Τα πάντα ρέουν και στο τέλος εξαφανίζονται. Μήπως εννοεί ότι η ροή είναι παντοδύναμη ; Κι αφού είναι παντοδύναμη γιατί παύει να υπάρχει όταν ένα πράγμα βγει έξω απ΄ τον κατήφορο, στον οποίο ρέει;
Τα πράγματα ρέουν όχι γιατί είναι καμωμένα να ρέουν, αλλά γιατί είτε φθείρονται από την κακή χρήση τους , είτε έχουν πάρει τον κατήφορο. Αρκεί να αποκτήσουν ξανά τα δυνατά στοιχεία τους ή να βγουν από τον κατήφορο, για να πάψουν να ρέουν. Αυτό το παράδειγμα, διδάσκει πως η εγκαρτέρηση προάγει.
Ο υπομένων μέχρι το τέλος, θα σωθεί, λέει το Ευαγγέλιο. Με την υπομονή τρέχουμε τον αγώνα που πρέπει να φέρουμε εις πέρας, με τη δύναμη του Χριστού, όντας βέβαιοι ότι ο Χριστός είναι μέσα μας και μας δίνει τη δύναμη που ζητάμε.
Οι άγιοι, γράφει ο Απόστολος Παύλος, στην επιστολή του στους Εβραίους, με την πίστη στο Χριστό κατατρόπωσαν βασίλεια, επέβαλαν το δίκαιο ( ...) αναδείχθηκαν ήρωες στον πόλεμο, έτρεψαν σε φυγή εχθρικά στρατεύματα, έγιναν από αδύνατοι ισχυροί.
(Οι άγιοι πάντες διά πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, ειργάσαντο δικαιοσύνην (...) ενεδυναμώθησαν από ασθενείας. εγεννήθησαν ισχυροί εν πολέμω.) Εβρ. Κεφ. ια΄΄, 33-40)
Δεν ρέουν τα πάντα, λοιπόν, αλλά αυτά που είναι να ρέουν, για τους λόγους, τους οποίους εν συντομία εκθέσαμε στο μικρό μας δοκίμιο και για άλλους πολλούς φυσικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου