Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Πρίν χρόνια, ζούσε τότε η μοναχή Χριστουνύμφη, πήγαινα στο Μοναστήρι, της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, 'όπου μόναζε και συχνά τη βοηθούσα στο αναλόγιο, ψάλλοντας, με τις λίγες γνώσεις ψαλτικής που είχα. Αλλά δεν υπήρχε κανείς άλλος να βοηθήσει.
Κάθε φορά που ήταν να αναγνώσω τον ψαλμό "Κύριε εισάκουσον", περίμενε να τον πω απ' έξω, ενώ δεν τον ήξερα απ' έξω. Το έκανε αυτό για να τον αποστηθίσω. Δεν ήθελε να μην ξέρω απέξω αυτόν τόση σημαντικό ψαλμό
Πέρασαν χρόνια, που εκοιμήθη η αγία αυτή ψυχή και τώρα μόνο καταλαβαίνω γιατί κάθε φορά, περίμενε να τον πω απέξω. Ενώ σε όλες τις περιπτώσεις εύρισκε για μένα τη θέση του αναγνώσματος στο οικείο βιβλίο.
Σήμερα επίσης θυμήθηκα τον ποιητή Ντίνο Χριστιανόπουλο, που αποτιμούσε την ποιητική αξία κάθε στίχου από το ρήμα. Το ρήμα έλεγε είναι ενέργεια. Ο στίχος είναι αδύνατος, όταν δεν έχει ρήμα.
Ο ψαλμός "Κύριε εισάκουσον της προσευχής μου" είναι γεμάτος ρήματα. Από την άποψη αυτή ο ψαλμός αυτός είναι ο πιο δυνατός από όλους. Δεν υπάρχει στίχος χωρίς ρήμα,, και μάλιστα στην άρχή του.
Είναι ο 142 ψαλμός τον οποίο έγραψε ο Δαβίδ, όταν τον καταδίωκε ο υιός του Αβεσσαλώμ: Παραθέτω τους πρώτους τρεις στίχους του ψαλμού:
Κύριε, εισάκουσον της προσευχής μου,
ενώτισαι την δέησίν μου εν της αληθεία σου,
εισάκουσόν μου εν τη δικαιοσύνη σου,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου