ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Του Μόσχου Λαγκοκβάρδου

 ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Ρώτησα κάποτε μια ιατρό, ειδίκή στον πόνο, αν θεραπεύονται τα παιδικά ψυχικά τραύματα και μου απάντησε, δεν γιατρεύονται, αλλά ύστερα από δεύτερες σκέψεις, είπε πως ιατρεύονται , αν θέλει ο άνθρωπος που υποφέρει από παιδικά ψυχικά τραύματα. ;’Ενας φίλος  ποιητής, μιλώντας για το φόβο, είπε πως ο φόβος είναι από τα παιδικά μας τραύματα. Για να θεραπεύσουμε το φόβο, πρέπει να θεραπεύσουμε τα παιδικά, ψυχικά τραύματα.

Γιατί άραγε κάποιος που υποφέρει από τους φόβους του δε θέλει να γιατρευτεί; Πού οφείλεται η έλλειψη της θέλησης να γιατρευτούμε από τις ασθένειες, που υποφέρουμε;

Ίσως ο ενήλικος δε θέλει να δεχθεί ότι είναι ασθενής. Έχει μάθει να κρύβει τις πληγές του. Αν βάλεις ένα κοτόπουλο τραυματισμένο στο κοτέτσι, θα το φάνε οι κότες. Είναι άραγε ο κόσμος ένα τεράστιο «κοτέτσι»;

Αν είναι δύσκολο να συνειδητοποιήσουμε δεν θα ζητήσουμε τη βοήθεια του Θεού και της Εκκλησίας. ‘¨Ηδιστα’, λέει ο Απόστολος, «θα καυχηθώ για τις ασθένειές μου, , ινα επισκηνώσει επ’ εμέ η δύναμις του Χριστού». 2Κορ. Ια΄31-33- και ιβ΄1-9.

 Αλλά δεν έχουμε όλοι αυτοί την ταπείνωση, ιδίως αν έχουμε δεχθεί την επίδραση του Ορθολογισμού και της λογικής, οι οποίοι εμποδίζουν πολλούς να ζητήσουν την βοήθεια του Θεού και της Εκκλησίας. Ο ορθολογισμός, όπως κάθε αίρεση είναι γέννημα του εγωισμού και της υπερηφάνειας. Μπροστά στην  υποκρισία των μεγάλων το παιδί επαναστατεί.

 Γράφω για τους φόβους και τη θεραπεία τους με την επιφύλαξη μήπως οι σκέψεις μου δεν είναι μέσα στην Ορθόδοξη Χριστιανική Διδασκαλία. Η μόνη εγγύηση για την ορθή θρησκευτική συνειδητοποίηση είναι η Εκκλησία συν πάσι της αγίοις. Για πολύν καιρό, το κριτήριο αν ακολουθώ το σωστό δρόμο, ήταν η φιλία με το Χριστό. Ήθελα η ζωή μου να αρέσει στο Χριστό. Όταν σε κάτι με  προειδοποιούσε η συνείδησή μου, έλεγα στον εαυτό μου, Όχι, αυτό δεν το κάνω, για να μη χάσω τη φιλία μου με το Χριστό και γιατί δε θέλω να διακόψω την προσευχή μου.

Κάποτε όμως αναρωτήθηκα είναι ο Χριστός απλός φίλος μας. Όταν θέλουμε να είναι ο Χριστός μέσα μας, εννοούμε ότι θέλουμε να είναι όπως ένας φίλος μας ή όπως είναι τα προσφιλή μας πρόσωπα;

Πριν πολλά χρόνια, στα χρόνια της νιότης μου, όταν αναζητούσα το Θεό, ένας πιστός, μου είπε, ότι ο Θεός βλέπει στον άνθρωπο τον εαυτό του, όπως μέσα σε καθρέφτη. Αυτή είναι μια εικόνα των λόγων της Γραφής, ότι ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο κατ’ εικόνα του.

Τα λόγια της Γραφής σημαίνουν ότι ο Θεός έρχεται μέσα μας όχι ως ξένος, αλλά ως πνεύμα. Έχουμε το πνεύμα του Θεού μέσα μας. Όταν το χάνουμε, χάνουμε την ψυχή μας.

 Όσο ο Χριστός ήταν ως άνθρωπος στη γη, οι Μαθητές του πρόσεχαν να μην κάνουν κάτι που θα χαλούσε τη φιλία τους μαζί Του. Ο Ίδιος ο Χριστός τους  αποκαλούσε φίλους.

Από τη στιγμή όμως που ανελήφθη και έστειλε τον Παράκλητο, το Άγιο Πνεύμα στη =γη, αν κάνουμε κάποια αμαρτία , δεν χαλάμε τη φιλία με το Χριστό. Ο Χριστός είναι μέσα σ’ αυτούς που τον αγαπούν ως ο Παράκλητος. Δεν έχουμε την εικόνα του ανθρώπου Χριστού, αλλά το πνεύμα. Ο Χριστός είναι μέσα μας ενωμένος με την ψυχή μας ως ένα πνεύμα. Όταν αγαπάμε το Χριστό και πέσουμε σε αμάρτημα, δεν χάνουμε απλώς τη φιλία με το Χριστό, αλλά χάνουμε την ίδια την ψυχή μας.

Δεν συμβαίνει το ίδιο με τα αγαπημένα μας πρόσωπα που έχουμε μέσα στην καρδιά μας. Αν αμαρτήσουμε σ’ αυτά δεν χάνουμε την ψυχή μας, αλλά χάνουμε την φιλία μας με τα πρόσωπα αυτά. Ούτε τα πρόσωπα αυτά βλέπουν σε μας τον εαυτό τους ούτε εμείς βλέπουμε στα πρόσωπα αυτά τον εαυτό μας. Αγαπάμε τα προσφιλή μας πρόσωπα, αλλά δεν γινόμαστε ένα με αυτά.

Έτσι καταλαβαίνουμε ότι ο Χριστός είναι ο άνθρωπος που ζει μέσα μας ένα με τον εαυτό μας.. Για κανέναν άνθρωπο δεν νιώσαμε ποτέ ότι είναι ένα με τον εαυτό μας. Είναι φίλοι μας. Είναι μέσα στην καρδιά μας, αλλά είναι χωριστά πρόσωπα, που έφυγαν στην ώρα τους.