Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
ΣΥΜΠΟΝΙΑ
"Ο άνθρωπος που δεν έχει συμπόνια, δεν είναι άνθρωπος"
-Το πιο δυνατό συναίσθημα που ένιωσα όταν ήμουν παιδί και μου σπάραζε την καρδιά ήταν το συναίσθημα της συμπόνιας για τους γέρους και για τους φτωχούς.
-Γιατί για τους φτωχούς; Μήπως δεν ήσουν κι εσύ φτωχός.
- Ήμουν και τον εαυτό μου τον λυπόμουν, αλλά όχι όπως τους άλλους. Όταν είδα στη βιτρίνα το μυθιστόρημα του Στέφαν ΤσβάΪχ με τίτλο "Επικίνδυνη συμπόνια", έκανα οικονομία και το αγόρασα. Αλλά αυτό περιοριζόταν μόνο στη συμπόνια της αγάπης. Πώς είναι να αγαπάς μια γυναίκα από συμπόνια.
Αν και με συγκινούσε η αγάπη, πάντοτε ήμουν ερωτευμένος με κάποια , αλλά συμπόνια δεν ένιωσα. Οι αγαπημένες μου ήταν όλες εξιδανικευμένες, σαν την Καρόλα του Γκαίτε, σαν την Ελεονώρα του Μπετόβεν., σαν την αγαπημένη των Μυστηρίων του Κνουτ Χάμσουν , την Ντάγκνυ κ.ά.
Τελειότερη αγάπη και συμπόνια είναι αυτή στο Άσμα Ασμάτων, που η αγαπημένη, ενώ αναζητεί παντού ,τον αγαπημένο της, όταν τον βρίσκει, αντί να τον σφίξει στην αγκαλιά της και να μην τον αφήσει καθόλου να φύγει από κοντά της, του λεει "τρέξε σαν τον αέρα , πάνω στα όρη των αρωμάτων".
Αλλά η θεΪκή αγάπη είναι η αγάπη στο όνομα του Ιησού. Θα γνωρίσετε την αλήθεια, λέει ο Κϋριός μας Ιησούς Χριστός και η αλήθεια , θα σας ελευθερώσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου