Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
ΤΟ ΦΑΓΗΤΟ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΓΝΩΣΗ
Την εποχή του Ομήρου, τις αγορασμένες τροφές, τις έλεγαν "ωνητές", απ' το ρήμα "ωνέομαι" δηλαδή "ψωνίζω".
Τρεις χιλιάδες χρόνια μετά, στα χωριά μας, οι γονείς μας έλεγαν να "ψωνίζομαι" το τυρί, δηλαδή να το τρώμε όσο πιο λίγο γίνεται, για να μην μας πειράξει το πολύ. Εννοείται ότι μας έλεγαν να προσέχουμε το τυρί, για να κάνουμε οικονομία και βέβαια, το λίγο φαγητό, ήταν καλό και για την υγεία.
Το "ψώνισμα" στο να τρώμε μικρή ποσότητα τυριού, γινόταν παίρνοντας στο χέρι ένα μικρό κομμάτι, για να μη μας βλάψει.
Θέλω να πω ότι το να τρώμε λίγο ξεκινάει, από την επιλογή. Το συμπέρασμα είναι ότι στα χωριά το φαγητό γινόταν με περίσκεψη, ύστερα από προσευχή.
Από τους στίχους αυτούς της "ξ" ραψωδίας της Οδύσσειας καταδεικνύεται ότι οι άνθρωποι δεν τρώνε σαν να είναι ο άνθρωπος μηχανή, όπως γίνεται με το σημερινό μηχανικό τρόπο, αλλά με επίγνωση.:
"Μάρτυς μου τώρα ο Ζευς πρώτα από τους θεούς και το φιλόξενο τραπέζι/ (...) πως αυτά πάντα θα τελεστούν ως αγορεύω"( ραψ. ξ, 159-160) Μετάφραση Κώστα Δούκα.
Συμπέρασμα: Όχι μηχανικό φαγητό. Μικρή ποσότητα φαγητό στο πιάτο και μικρή μπουκιά στο χέρι , αν θέλουμε να τρώμε λιγότερο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου