Η ΕΥΧΗ
«Ως πότε, Κύριε, επιλήση μου εις τέλος; Έως πότε αποστρέψεις το πρόσωπο σου απ΄εμού; Έως τίνος θήσομαι βουλάς εν ψυχή μου, οδύνας εν καρδία μου ημέρας και νυκτός;» Ψαλμ.12
(Έως πότε, Κύριε, θα μ’ έχεις αποξεχασμένο; Ω΅πότε θα ‘σαι αδιάφορος για μένα; Ως πότε θ΄α’χω έγνιες στην ψυχή μου, θλίψεις μέσα στην καρδιά μου καθημερινά;» Ψαλμ 12
Τι άλλο έχουμε στην ψυχή μας εκτός από ονόματα, λέξεις; Αρα μπορούμε να διαλέξουμε ποια ονόματα έχουμε στην καρδιά μας. «Ουδεμία πρόφασις ή δυσκολία απήλαττε τινα των υποχρεώσεων νομίμου ευχής (Ψαλμ.ιε ή ιδ΄, 4, Μαλαχ. Α΄, 14). Οι ευχίτες διάλεγαν να έχουν διαρκώς στην καρδιά τους το όνομα του Ιησού και τις λέξεις της Ευχής του «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με».
Το όνομα είναι ο άνθρωπος, δηλαδή η παρουσία του ανθρώπου. Το όνομα του Ιησού είναι η παρουσία του Ιησού στην καρδιά μας. Και επειδή ουδεμία συγγένεια υπάρχει μεταξύ του Ιησου του Κυρίου και Θεού ημών, και ονόματος κτιστού πράγματος, η καρδιά μας για να είναι ενοικητήριον του Χριστού, πρέπει να είναι καθαρή από κάθε όνομα κτιστού πράγματος. Ουδεμία ομοιότητα υπάρχει ανάμεσα του ακτίστου και του κτιστού.
Γιατί νιώθω φόβο, αφού με τίποτε δε θέλω να νιώθω φόβο. Γιατί είναι καταναγκαστικός ο φόβος; Προφανώς για να φυλάξω τη ζωή μου. Αν τη ζωή μου φυλάει ο Θεός, ο φόβος είναι περιττός. Άρα η πίστη στο Θεό διώχνει το φόβο. Ο φόβος υπάρχει επειδή στηρίζω τη ζωή μου στο «σαρκικό φρόνημα», που είναι γέννημα του διαβόλου (γέννημα εχιδνών, η έχιδνα συμβολίζει τον δαίμονα της λύπης).
Το «σαρκικό φρόνημα», διώχνεται από μέσα μου με το όνομα του Ιησού στην καρδιά μου. Γι’ αυτό πρέπει να έχουμε πάντοτε. το όνομα του Ιησού στην καρδιά μας . Αδιαλείπτως προσεύχεσθε.
Νυν εγγύτερον ημίν η σωτηρία ή ότε επιστέψαμεν. Η νυξ προέκοψεν η δε ημέρα ήγγικεν. Αποθώμεθα ουν τα έργα του σκότους (σατανικές επιθυμίες και δουλικό φόβο δηλαδή το «σαρκικό φρόνημα») και ενδυσώμεθα του όπλα του φωτός (το πνεύμα του Θεού και το πνευματικό μας σώμα).
Μ.Λ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου