ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ

Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

 Δικαιωθέντες ουν εκ πίστεως ειρήνην έχομεν προς τον Θεόν δια του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. (Ρωμ.5,1)

Εκείνο που θυμάμαι από τον ποιητή Ρόμπερτ Λαξ, στην Κάλυμνο, είναι η «οικείωσή» του. Στην εκκλησιαστική γλώσσα  «οικοίωση» ονομάζεται η παρρησία, το θάρρος που δίνει η γνώση του Θεού. Ο Ρόμπερτ Λαξ είχε το θάρρος της πίστης στο Θεό και ένιωθε οικείος παντού και με καθετί. Είχε μέσα του την ειρήνη που χαρίζει η διαρκής αίσθηση της παρουσίας του Θεού.  Δεν ένιωθε πουθενά ξένος. Ένιωθε παντού «σαν στο σπίτι του». Δεν υπέφερε το μαρτύριο της φυγής. Είχε  βρει «τόπο για τον Κύριο, σκήνωμα τω Θεώ» όπως γράφει ο Δαβίδ στον 131,5 ψαλμό του. Είχε  επίγνωση ότι ο Χριστός κατοικεί μέσα μας. (2Κορ.ιγ΄, 5)  

Ο κόσμος φεύγει από τον ένα τόπο για να βρει τόπο, πιο οικείο, αλλά δεν υπάρχει οικείος τόπος , επειδή ο κόσμος δεν γνωρίζει το Θεό. Έχει απομακρυνθεί απ΄το Θεό. Ο Ρόμπερτ Λαξ μου έλεγε , κάποτε,  για έναν Καλύμνιο βαρκάρη  , που είχε πάει στην Αθήνα και βλέποντας  την κίνηση στην  πλατεία Ομονοίας απορούσε, πού πηγαίνει όλος αυτός ο κόσμος τρέχοντας με τα αυτοκίνητα! Αναπολούσε τη σιγανή κωπηλασία με τη βάρκα του  επάνω στο κύμα . Στην Κάλυμνο, το σιγανό περπάτημα είναι τραγούδι, το «τζιβαέρι» που λέει: «σιγανά, σιγανά, σιγανά πατώ στη γη/ σιγανά, σιγανά, σιγανά και ταπεινά.».

Είναι τόσο δύσκολο, άραγε, να είμαστε ταπεινοί. Όλοι έχουμε δοκιμάσει την πικρή εμπειρία της αλλοτρίωσης. Ο λαός μας έχει μεγάλη αγάπη για την Παναγία. Νιώθει ευγνωμοσύνη, που έφερε στη γη τον Κύριό μας και Θεό μας Ιησού Χριστό. Όταν έχουμε τον Ιησού μέσα μας, κάθε τόπος γίνεται για μας οικείος. Ο Ιησούς με την ενσάρκωσή του, συμφιλίωσε τον άνθρωπο με το Θεό. Η μόνη αληθινή αλλοτρίωση είναι όταν λείπει ο Χριστός.. Πάση θυσία πρέπει να πιστεύουμε στην ενοίκηση του Χριστού. Να είμαστε «επιγιγνώσκοντες την ενοίκησiν του Χριστού». Απόλυτα βέβαιοι ότι ο Χριστός κατοικεί μέσα μας (ενοίκησις). Το «σαρκικό φρόνημα» είναι πράγματι ένας μεγάλος πειρασμός, μια μεγάλη δοκιμασία της πίστης μας.

Πολλοί ξεκινούν μια αναζήτηση και δεν ξέρουν τι ζητούν, ούτε μαθαίνουν ποτέ, σε όλη τη ζωή τους. Αυτός είναι ίσως ο λόγος που ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός, βάζει τον ήρωά του να μαθαίνει «το υπέροχο μυστικό να ευφραίνεσαι με την παρουσία του Θεού», την τελευταία στιγμή της ζωής του,! «Εμνήσθην του Θεού και ευφράνθην». (Ψαλμ. 76,3.)

 Οι δοκιμασίες δεν είναι ατυχίες , είπε ένας Αμερικανός πρύτανης, στην αποχαιρετιστήριο ομιλία του,  στους φοιτητές του. Είναι αυτό το ίδιο το υλικό της ζωής. Ο Απόστολος Παύλος μας προτρέπει να θέτουμε τους εαυτούς μας στις δοκιμασίες, για να είμαστε απόλυτα βέβαιοι για την πίστη μας στο Χριστό και συγκεκριμένα για την πίστη μας ότι ο Χριστός είναι μέσα μας. Για να μην είμαστε «αδόκιμοι», «φελλοί», όπως τους λέει ο λαός. Η δοκιμασία μας είναι στην απορία, πώς ο Ιησούς είναι μέσα μας, ενώ είμαστε αμαρτωλοί; Ποια «συγκοινώνηση» υπάρχει μεταξύ Χριστού και Βελίαρ, μεταξύ δικαιοσύνης και αδικίας;

 Είναι ,άραγε, η αμαρτία αρρώστια; Μήπως τα αποτελέσματα της αμαρτίας δεν είναι τιμωρία, όπως δεν είναι τιμωρία οι βλαβερές συνέπειες μιας αρρώστιας; Ο Θεός εξετάζει την προαίρεση του ανθρώπου. Ακούει και την προσευχή του αμαρτωλού, όπως και την προσευχή του δικαίου.  Αν και αμαρτωλοί, ο Χριστός κατοικεί μέσα μας! Δεν έχουν χρείαν ιατρού οι υγιείς, είπε. Δεν ήρθε να θεραπεύσει τους θεραπευμένους, αλλά τους ασθενείς. Αυτός τας νόσους έλαβε και τας ασθενείας μας εβάστασε.

Κάποτε ,μιλώντας  με μια γυναίκα για την «νοερά προσευχή», είπε, ότι για να τηρεί κανείς τη νοερά προσευχή, πρέπει να έχει νικήσει τα πάθη του. Αλλά αν  έχει νικήσει κανείς τα πάθη του, γιατί να προσευχηθεί; Η νοερά προσευχή είναι θεραπεία για τα πάθη. Αν νικήσουμε την αρρώστια, δεν χρειαζόμαστε  θεραπεία. Η νοερά προσευχή δεν είναι αυτοσκοπός. Είναι μέσον για τη θεραπεία από τα πάθη.

mlvardospot.blogspot.com