Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Γιατί δεν πρέπει να λέμε τί πάθαμε; Αυτό συνήθως συμβουλεύουν οι φιλόσοφοι; Γιατί άραγε; Μια απάντηση είναι ότι οι φιλόσοφοι ούτε στους πολλούς αρέσουν ούτε οι πολλοί τους αρέσουν. Αν λένε τί παθαίνουν είναι σίγουρο ότι δε θα βρουν κατανόηση.
Γιατί να βάλουν οι ίδιοι τον εαυτό τους στη θέση του απολογητή; Δεν φτάνει ότι ο ίδιος ο εαυτός τους είναι πάντα ο κατήγορός τους. Από φιλοσοφική άποψη το να πάθεις κάτι δεν είναι ατύχημα, αφού τα παθήματα είναι μαθήματα. Δεν ταιριάζει στο φιλόσοφο, να θεωρούν ατυχία τα μαθήματα. Τα παθήματα, για τους φιλοσόφους είναι αυτό το ίδιο το υλικό της ζωής.
Ο Απόστολος Παύλος παροτρύνει τους μαθητές του, να επιδιώκουν τις δοκιμασίες. Σύμφωνα με την επιστήμη της Καλολογίας το ανώτερο λογοτεχνικό είδος που υπάρχει είναι το "δοκίμιο". Για το λαό ο ορισμός του δοκιμίου είναι "τί έμαθες; τί έπαθες". Ο παθός μαθός. Ο Βούδας έλεγε, κάθε φορά που πιάνω τον εαυτό μου, να λέει στους άλλους τί έπαθε, βρίσκεται σε λάθος δρόμο.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έλεγε τα παθήματά του στον εαυτό του. Αν το έκανε αυτό θα έπεφτε σε μεγαλύτερο λάθος, το λάθος της απώθησης, που είναι μια από τις μεγαλύτερες αιτίες των ασθενειών. Η άλλη αιτια είναι η κατάκριση. Η ιατρική λέει, αν θέλεις να αρρωστήσεις να κάνεις αυτά τα δύο: να απωθείς και να κατακρίνεις.
Αυτό παρακαλούμε στην προσευχή προς το Άγιο Πνεύμα, "Ελθέ και σκήνωσον εν ημίν και καθάρισον ημάς από πάσης κηλίδος". Το ίδιο λέει και το αρχαίο ρητό: "Νίψον ανομήματα μη μοναν όψιν".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου