Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
"Ο κατοικών εν βοηθεία του Υψίστου, εν σκέπη του Θεού του ουρανού αυλισθήσεται. Ερεί τω Κυρίω αντιλήπτωρ μου ει και καταφυγή μου, ο Θεός μου, και ελπιώ επ' αυτόν." Ψαλμός 90ός (ο ανεξίκακος)
Όταν ένας δημόσιος υπάλληλος πλησιάζει να συνταξιοδοτηθεί, τον συμβουλεύουν να προετοιμαστεί ψυχολογικά, να βρει δηλαδή κάποια ενδιαφέροντα, για να μην πλήξει, επειδή δε θά' χει τίποτε να κάνει. Οι Ισπανοί έχουν δύο λέξεις για τον συνταξιούχο του δημοσίου, τη λέξη "πενσιονίστα" (τρόφιμος) και τη λέξη "χομπιλάδο" (άνθρωπος με ενδιαφέροντα).
Τυχαίνει ο πενσιονίστας να είναι "φτωχός και αδιάφορος, ακατάδεχτος, αφιλόξενος, υπερήφανος, δυσαρεστημένος, σοβαρός", ενώ ο άνθρωπος με ενδιαφέροντα είναι καταδεχτικός, ταπεινός, φιλόξενος, χαρούμενος, χαμογελαστός.)
Ο άνθρωπος είναι μυστήριο. Ο κόσμος ανταποκρίνεται σ' αυτόν σύμφωνα με αυτό που είναι. Ο ακατάδεχτος λέει σε όλους διαρκώς "όχι" και συναντάει διαρκώς την άρνηση από το περιβάλλον.
Ό,τι βλέπουμε με ενδιαφέρον, ανταποκρίνεται με ενδιαφέρον, γίνεται σε μας αγαπητό, επιδεκτικό της αγάπης μας. Ακόμα κι ένα πετραδάκι στο δρόμο, αν του δείξεις ενδιαφέρον, γίνεται αγαπητό. Μάζεψα ένα τέτοιο πετραδάκι από την αυλή του Αγίου Θωμά και το έχω στο τραπέζι μαζί με τα αγαπημένα μου βιβλία. Δεν είναι όμως δίχως ιστορία. Είναι ένα προΪστορικό χειρουργικό εργαλείο. Κόβει σαν ξυράφι. Ο θεσσαλικός κάμπος είναι γεμάτος με τέτοια προϊστορικά εργαλεία.
Μας περιτριγυρίζουν πνεύματα καταδεχτικά και ακατάδεχτα. Ένας κόσμος φιλόξενος και ένας κόσμος αφιλόξενος. Σε ποιόν θα συμμετάσχουμε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου