Το "ΚΥΡΙΕ" σε ένα στιχο με το "ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ", νομίζω χάνει τη δύναμή του, ενώ τη διατηρεί, αν είναι δύο στίχοι. Το ίδιο και ο δεύτερος στίχος διατηρεί τη δύναμή του.
Το "Κύριε" στη νεοελληνική γλώσσα δεν έχει την έννοια της "Κυριότητας", και μάλιστα της Κυριότητας του Παντοκράτορος. Καθένας από τους τρείς στίχους νοείται και ως μία ξεχωριστή προσευχή. Ο τελευταίος δε στίχος "τον αμαρτωλό", δίνει το χρόνο της συνειδητοποίησης του ποιοί είμαστε. Είναι δε πάρα πολύ χρήσιμος, διότι δηλώνει, ότι η αίσθηση της αμαρτωλότητος δεν διακόπτει την προσευχή, αλλά την ενισχύει! Πάντες ημάρτομεν. Ουδείς αναμάρτητος! Καλά κάνουν οι Πατέρες που συνδέουν την Νοερά Προσευχή με την ταπείνωση. Άλλωστε και μόνη νοερά προσευχή ως δέηση ενεργουμένη είναι πίστη και ταπείνωση. Ο υπερήφανος δεν τη λέει. Αν την πει γίνεται ταπεινός και ηρεμεί απ'΄την περηφάνεια του. Η Γραφή λέει, ¨δεόμενος, εν πίστει έστηκας".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου