Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Όταν έστιβα το μυαλό μου για να γράψω τα πρωτόλεια διηγήματά μου, τη δεκαετία του '50, δεν φανταζόμουν ότι έκανα μια καλή "προπόνηση" για τη νοερά προσευχή.
Γιατί το λέω αυτό; Διότι και στη συγγραφή, αν έχεις κλίση στην αυτοβιογραφική γραφή, το υλικό σου είναι ο εαυτός σου και οι εμπειρίες σου. Το ίδιο κι η νοερά προσευχή είναι μια αδιάλειπτη αυτοεξέταση.
Μου κάνει εντύπωση πόσο μεγάλη σημασία έδινε ο Σωκράτης στην αυτοεξέταση. Έλεγε πως η ζωή χωρίς αυτοεξέταση δεν αξίζει. Ο Σωκράτης απολάμβανε στη ζωή του τη χαρά να γνωρίζει τον εαυτό του και το Θεό!
Τη δεκαετία του 60 δοκίμαζα πόσο άσχημη είναι η κατάθλιψη. Θυμάμαι με τί κόπο συγκεντρωνόμουν να διαβάσω τα βιβλία μιας επιστήμης, που δεν με ενδιέφερε καθόλου, της νομικής.
Ο Θεός με λυπήθηκε και έστειλε τον ποιητή Ρόμπερτ Λαξ, που με δίδαξε πολλά για την νοερά προσευχή και για την ποίηση. Τον θυμάμαι πάντα με ευγνωμοσύνη. Τον συνάντησα , το 1968 στην Κάλυμνο , όπου έζησα 4 χρόνια υπηρετώντας στο ειρηνοδικείο. Ο Λαξ ζούσε ως ερημίτης, μακριά απ΄ τη δημοσιότητα.
Μια κριτικός του Λαξ έγραψε γι' αυτόν, πως ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων, για τους οποίους γράφονται μετά το θάνατό τους, βιογραφίες. Γιά τον Λαξ, δεν πρόλαβε να πεθάνει και γράφτηκαν γι' αυτόν τρείς βιογραφίες στην Αμερική. Ποιός ξέρει πόσες βιογραφίες θα έχουν γραφτεί. Πέρασαν 23 χρόνια από τό θάνατό του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου