Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Η προσευχή είναι χάρισμα του Θεού. Η Γραφή λέει να προσευχόμαστε υπέρ των άλλων , για να ιαθούμε από τις αρρώσειες μας.
Πώς όμως να προσευχόμαστε υπέρ των άλλων; Είναι προσευχή υπέρ των άλλων, να μνημονεύουμε τα ονόματά τους κάθε φορά που λέμε π.χ. το "πάτερ ημών" ή άλλη προσευχή της Εκκλησίας;
Στην επίκληση της βοήθειας του Θεού, θα επαναλαμβάνουμε τα ονόματα των άλλων;
Μήπως μπορούμε να κάνουμε κάτι πιο ουσιαστικό; Ο Απόστολος Παύλος λέει "γίνετε δεόμενοι, μετά χαράς την δέησιν ποιούμενοι". Η δέηση προϋποθέτει ταπείνωση και παρρησία, δηλαδή να είναι η καρδιά μας καθαρή, για να μην κρυβόμαστε από το Θεό, όπως έκανε ο Αδάμ και έχασε τον παράδεισο.
Η προσευχή προϋποθέτει ταπείνωση, δηλαδή να βάζουμε τον εαυτό μας κάτω από τους άλλους και να επιγράφουιμε τα χαρίσματα στο Θεό.
Αυτα όλα για να τα πούμε με μια εικόνα, θα χρησιμοποιήσουμε την εικόνα του "οίκου". Δίνουμε εικόνες για τον εαυτό μας, ανάλογα με αυτό που αγαπάμε πάνω από όλα. Π.χ. αν πάνω από όλα αγαπάμε το κέρδος, δεν θα ονομάσουμε τον εαυτό μας "οίκο προσευχής", αλλά θα τον ονομάσουμε "οίκον εμπορίου".
Αν θέλουμε λοιπόν να προσευχηθούμε για τους αγαπημένους μας πρέπει να αγαπάμε το Θεό πάνω από όλα και να έχουμε στην καριδά μς τους αγαπημένους, για τους οποίους ζητάμε τη βοήθεια του Θεού.
Ο ποιητής Ρόμπερτ Λαξ έλεγε κάτι που μου άρεσε, γι' αυτούς που αγαποσε ότι τους είχε πάντα στην καρδιά του. Αυτό μου άρεσε και το έβλεπα σαν μια "καρδιακή προσευχή". Ο Ρόμπερτ είχε τις δυο προϋξποθέσεις που χρειάζεται η καρδιακή προσευχή. Είχε την αγάπη του Θεού και του πλησίον, και την καθαρή καρδιά.
Έτσι , λοιπόν, μ' αρέσει να πιστεύω πως και οι δικοί μας που ειναι στον ουρανό προσεύχονται για μας, αφού μας έχουν πάντα μέσα στην καρδιά τους. Έτσι συμβαίνει. Εμείς νοσταλγούμε τους δικούς μας και εκείνοι στον ουρανό νοσταλγούν εμάς.
Προσευχή υπέρ των αγαπημένων μας είναι να τους έχουμε μέσα στην καρδιά μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου