Του Μόσχου Λαγκουβάρδου.
Στην αρχή είναι η συμπόνια. Αυτός που δεν είχε συμπόνια δεν ήταν άνθρωπος. Ήμουν παιδί όταν είδα ότι αυτό που με διέκρινε ήταν ότι ένιωθα συμπόνια για τους φτωχούς, τους αδυνάτους, τους γέρους, τους αρρώστους, τις γυναίκες και γενικά αυτούς που υπέφεραν. ΥΠέφερα μαζί με όλους αυτούς.
Η συμπόνια και η νοσταλγία γι' αυτό που με λιγη προσπάθεια μπορούσαν αύριο να είναι όλα καλύτερα, με συνοδευουν μέχρι τώρα, στα τέλη της ζωής μου, που πλησιάζουν. . Ήταν και άλλοι που ένιωθαν συμπόνια για τους αδυνάτους, όπως κι εγώ κι αυτούς τους έκανα φίλους . Αγαπούσα τους ταπεινούς ανθρώπους, Για τον εαυτό μου αγαπούσα την τελευταία θέση. Ένιωιθα πιο άνετα να περνάω απαρατήρητος.
Ο αγαπών με φυλάσσει τας εντολάς μου,, Έλθετε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι καγώ αναπαύσω υμάς. Πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία. Αυτό προσπαθώ να κάνω. Αυτός είναι ο προορισμός μου, να είμαι κοντά στου Θεό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου