Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Γιατί μ' αρέσει να βλέπω ντοκυμαντέρ που δείχνουν τη ζωή των φτωχών γέρων που ζουν μόνοι μακρυά από τον κόσμο; Πόσο χαίρουμαι να βλέπω τους νέους που πηγαίνουν κοντά τους που τους φροντίίζνουν , τους κάνουν συντροφιά, τους μιλούν, ενδιαφέρονται για το πως ζουν μόνοι στην ερημιά, με παρέα τλυς σκύλουν και τις γάτες.
Όλοι τους έχουν άπαυτη μνήμη του Θεού και ευγνωμοσύνη για τους νέους που τους βοηθούν.
Όταν βλέπω κάποιο γέρο να ευλογεί το Θεό, θέλω να τον ξαναδώ. Μου θυμίζει τον ασκητή Ζωσιμά, που έλεγε στον Δημήτρη Καραμαζώφ, "μέσα στο πόνο, θα ευλογήσεις τη ζωή.'
Είναι μερικές μέρες που προσπαθώ με τα λίγα ισπανικά που ξέρω να ακούω αυτούς τους δυστυχισμσένους να ευχαριστούν το Θεό. Τελευταία άκουσα τα λόγια αυτά από μια ρακένδυτη γριούλα να λέει: "Πριμέρο ελ Ντιος. Ελ Ντιος νοs αγιούντα." Που θα πει "Πρώτα ο Θεός. Ο Θεός μας βοηθάει."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου