Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Η ανθρωπαρέσκεια μου είναι ενοχλητική. Μπορώ να πω ότι είναι ένα πάθος. Τα πάθη δεσμεύουν την ελευθερία. Κι αφού με ενοχλεί σκέφτομαι πώς θα τη νικήσω. Ίσως μπορώ να τη νικήσω με τη μνήμη του Θεού.
Η ανθρωπαρέσκεια σε μένα είναι να θέλω να αρέσουν αυτά που γράφω. Σε ποιόν άραγε θέλω να αρέσουν τα κείμενα και τα βιβλία; Ο κόσμος θα καταστραφεί και μαζί και τα σπουδαία βιβλία. Μήπως στερούμαι την ελευθερία μου, θέλοντας τα βιβλία μου, να μείνουν; Έως πότε να μείνουν και έως πότε να με θυμάται ο κόσμος.
Ο λαός γνωρίζει την αγωνία αυτών που πάσχουν από το δαίμονα της ανθρωπαρέσκειας των ποιητών. Αυτό φαίνεται από την λαϊκή παροιμία "ο ποιητής μετά θάνατον δοξάζεται". Ας πάει λοιπόν στα κομμάτια ο δαιμονισμός της ανθρωπαρέσκειας.
Ο ποιητής Ρόμπερτ Λαξ, πριν πολλά χρόνια μου είπε κάτι που δεν το ξεχνάω ποτέ, αλλά και δεν το θυμάμαι να το χρησιμοποιώ ως όπλο κατά της ανθρωπαρέσκειας.
Μου είχε πει ότι αξίζει να γράφω για τον ιδανικό αναγνώστη, αλλά δεν μου είπε ποιός είναι ο ιδανικός αναγνώστης. Έτσι έκανε πάντα. Σου άφηνε να βρεις εσύ το σπουδαιότερο. Πίστευε ότι η ευκολία στη μάθηση κάνει καλό. Διάβαζε τον Ιωάννης της Κλίμακος. τον Μακάριο, τον Αιγύπτιο, τον Σιλουανό τον Αγιορείτη, που είχε τη μετάφρασή του ανάμεσα στα βιβλία του.
Εγώ είμαι τόσο καλός μαθητής που έπρεπε να περάσει μισός αιώνας περίπου, για να μου αποκαλυφθεί ποιός είναι ο ιδανικός αναγνώστης και γιατί η μνήμη του, θεραπεύει την ανθρωπαρέσκεια.!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου