Ο ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΤΟΙΥ ΠΟΙΗΤΉ ΚΑΙ ΤΟ ΥΛΙΚΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

  Ο ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΤΟΙΥ ΠΟΙΗΤΉ ΚΑΙ ΤΟ ΥΛΙΚΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

 Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Θυμάμαι πάντα τον αποχαιρετισμό του ποιητή και πνευματικού φίλου μου Ρόμπερτ Λαξ, ύστερα από μια φιλία που διήρκεσε σαράντα χρόνια: Με πήρε στο τηλέφωνο για να μου πει "αντίο" με τρεμάμενη φωνή. Ήταν άρρωστος και θα πήγαινε στην Αμερική, όπου υπάρχουν πανεπιστημιακά νοσηλευτικά  ιδρύματα των καθολικών, με νοσηλεύτριες μοναχές,  όπου περιθάλπουν αυτούς που έγιναν διάσημοι από τα έργα τους, όπως ήταν ο Λαξ, ένας από τους δέκα διάσημους  σύγχρονους Αμερικανούς ποιητές.  . 

Στην τελευταία μας συνάντηση με τον Ρομπέρτο, τα τελευταία του λόγια, που μου είπε, σαν πνευματική υποθήκη, ήταν "Να τους αγαπάς όλους, μα όλους. Είσαι ένα παιδί και έτσι να μείνεις". 

Ο Ρομπέρτος από την πρώτη μας συνάντηση στην Κάλυμνο, μου μίλησε για την πίστη στο Χριστό και για την Προσευχή του Ονόματος του Ιησού και μου υπόδειξε σχεδόν όλη την Βιβλιογραφία της Προσευχής αυτής, την οποία ασκούσε και ο ίδιος. Μου έδειξε την προσευχή, αν και ο ίδιος δεν είχε απαλλαγεί εντελώς από τις ανατολικές θρησκείες, στις οποίες τον είχε μυήσει ο γιόγκι Μαχάρσι, που διέδωσε στην Αμερική τον υπερβατικό διαλογισμό. 

Θυμάμαι τα βιβλία που υπέδειξε και τα προμηθεύτηκα αμέσως, όπως είναι "Οι περιπέτειες ενός προσκυνητή", η "Φιλοκαλία των Νηπτικών Πατέρων",Τα Ασκητικά του Δωροθέου, ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος, Οι πενήντα ομιλίες του Αγίου Μακαρίου του Αιγυπτίου κ.α. 

Θα κάνω τώρα μια υπόθεση, αν και αποφεύγω να γράφω φανταστικά πράγματα, όπως όταν ήμουν νέος και έγραφα φανταστικά διηγήματα. Ας υποθέσουμε ότι είμαστε ιδιοκτήτες ενός διαμερίσματος με τρία δωμάτια. Και με έναν νόμο, μα επιβάλλουν να δώσουμε το ένα από τα τρία δωμάτια σε κάποιον άστεγό. Η στέρησή του δωματίου, δια διάφορους λόγους,  θα μας κοστίσει οπωσδήποτε. Το δωμάτιο θα μας λείψει και εξαιτίας της έλλειψης θα νιώσουμε μια περιορισμένη λύπη διότι έβλαψαν την περιουσία μας, όχι την ψυχή μας. Αν και επί Ομήρου οι Έλληνες θεωρούσαν ως ψυχή την περιουσία τους. 

Ας έρθουμε τώρα στην πραγματικότητα. Ένας πρύτανης αμερικανικού πανεπιστημίου, στον αποχαιρετιστήριο λόγο του προς τους φοιτητές είπε μεταξύ άλλων; "Οι δυσκολίες της ζωής, τα βάσανα, θα λέγαμε εμείς, δεν είναι ατυχίες. Είναι αυτό το ίδιο το υλικό της ζωής  και ο τρόπος που το ζούμε, δείχνει την πνευματικότητά μας. 

Στις ελλείψεις υλικών πραγμάτων ο Απόστολος Παύλος έλεγε για τον εαυτό του, ότι δεν έχει τίποτε, αλλά τα πάντα κατέχει. Και οι έχοντες γυναίκες, λέει κάπου αλλού, ας είναι ως μη έχοντες. Και οι κλαίγοντες ως μη κλαίγοντες. Αυτές οι σκέψεις θα μπορούσαν να ονομαστούν "υποθετική φιλοσοφία". 

Ένα άγιος πάλι λέει, πως τις δυσκολίες , για να τις λύουμε να τις φέρνουμε στο Χριστό. Τί σημαίνει αυτό; Νομίζω ότι σημαίνει να τις ζούμε με το Χριστό. Δεν ζω εγώ, έλεγε ο Παύλος, ζει μέσα μου ο Χριστός. Ανυπομονούσε να δει τους μαθητές του να έχουν το Χριστό μέσα τους και να γεννηθεί μέσα σε όλους τους ανθρώπους ο Χριστός. 

Χριστός γεννάται σήμερον εν Βηθλεέμ τη πόλει, και βέβαια η γέννηση αυτή, εκτός από ένα πραγματικό γεγονός, είναι και μια παραβολή. Με αυτή την έννοια τα βάσανα της ζωής είναι το ίδιο το υλικό της ζωής.

mlvardospot.blogspot.com   

1/25.12.24