Η αξία του ανθρώπου και το κοινό καλό

 Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

 Πόσο άλλαξε η εκτίμηση του ανθρώπου και της ανθρώπινης ζωής στα χωριά μας! Δε λέω στις πόλεις. Δεν έζησα στις πόλεις μάλλον δεν είχα το ίδιο ενδιαφέρον να γνωρίσω. Λες και με έβαλαν στην πόλη, όπως σε μια φυλακή, με το ζόρι. Η μεγαλύτερη θλίψη στη φυλακή είναι ότι δε θέλεις να την ξέρεις. Φυσικά ούτε εκείνη θέλει να σε ξέρει. Οι φύλακες έχουν μεγαλύτερο αγχος, απ΄  τους φυλακισμένους. Οι φυλακισμένοι έχουν την ελπίδα να ελευθερωθούν και να τρέξουν στην πατρίδα τους, στον αγαπημενο τους τόπο, όπου έζσσαν τα παιδικά τους χρόνια.  

Θυμάμαι έναν ζωγράφο στη φυλακή. Τον Χούλιο απ΄ τη μακρινή Χιλή. Για κάθε χρόνο που έμενε στη φυλακή ζωγράφιζε ένα άσπρο άλογο, πίσω από ένα φράχτη, με φόντο το τοπίο της πατρίδας του, στο οποίο λαχτααρούσε να τρέξει ελεύθερο. Πόση είανι η λαχτάρα δεν την ξέρει κανείς άλλος, από το Χούλιο και τους άλλους ελεύθερους πολιορκημένους σας τον Χούλιο. Όταν έφευγε μου χάρισε τον πίνακα ε τα εφτά άσπρα άλογα. 

Πόσο άλλαξε η αξία του ανθρώπου στις σύγχρονες πόλεις. Δεν τις έμεινε από τον άνθρωπο και τον πολιτισμό του, παρά μόνο το όνομα της πόλης, που προέρχεται απ΄ τη λέξη "πολιτισμός".

Θα πω ένα παράδειγμα απ΄  τον άνθρωπο στα χωριά μας κι από τη γλώσσα μας την Ελληνική, το θησαυρισμό αυτό της Σοφίας και της Νηπτικής Παράδοσης των Ρωμιών: Στο χωριό μου το ζητιάνο, τον έλεγαν "διακονιάρει". Δεν ήταν ένας άνθρωπος που  είχε ανάγκη τη φοήθεια των άλλων για να ζεί, με πίστη ότι υπάρχει ένα κοινό καλό και γι' αυτό ζούμε. 

Για να γίνει αυτό αντιλκηπτό θα σας πω ένα στίχο από ένα ρωσικό ορθόδοξη τραγούδι: Όταν το άκουσαν κάποιοι νέοι γέλασαν. Τους φάνηκε παράξενο: Δείτε το στίχο: Ο κυνηγός όλη μέρα κυνηγάει και τον εαυτό του βρίζει. Δεν ξέρει πώς να ζει και να υπηρετεί,. 

Υπάρχει και ένα αστείο που λέει ο καραγιόζης: Υπηρέτης γίνωμαι, δούλος δε γίνομαι. Αλλά και στη Γραφή υπάρχουν τα λόγια από το στόμα του Κυρίου, που λέει: Δεν ήρθα για να διακονηθώ, αλλά για να διακονήσω. 

Μόσχος Λαγκουβάρδος 

mlvardospot.blogspot.com