Φέρε κάθε δυσκολία σου στο Χριστό και θα λυθεί

 Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

"Ο μένων εν εμεί καγώ εν αυτώ"

Κάποιος πήγε στο κελί ενός ασκητή και χτύπησε την πόρτα. Ποιός ζητάς; ρώτησε ο ασκητής. Ο άνθρωπος είπε ότι ψάχνει να βρει τον ασκητή  αυτόν και δεν τον βρίσκει. Κι εγώ τον ψάχνω σαράντα χρόνια, απάνησε ο ασκητής και δεν τον βρίσκω. 

Θείλει να πει ότι δεν είναι εύκολο να βρει ο καθένας τον εαυτό του. Ίσως γιατί ο εαυτός δεν είναι ένας ΄πάντοτε, αλλά πολλοί. Στην ψυχολογία κάθε θέληση λέγεται "εγώ" και ο κάθε άνθρωπος έχει πολλές θελήσεις, δηλαδή πολλά εγώ. 

Είναι σαν να πηγαίνει κάπου ένα πλήθος ανθρώπων για να βρει δουλιεά και μιλούν όλοι μαζί. Έτσι γίνεται με την αναζήτηση του εαυτού. Πρέπει προηγουμένως να ησυχάσουν τα πολλά εγώ, που ποτέ δεν ησυχάζουν για να καταλάβουν ότι πρέπει να βρουν τον οδηγό, που θα τους οδηγεί όπως ο ποιμένας το ποίμνιό του. 

Η εύρεση ενός οδηγού είναι μυστήριο κρυμμένο από καταβολής κόσμου. Όλοι βρίσκομε τον οδηγό μας, αλλά δεν έχουμε όλοι επίγνωση του ποιός είναι. Πολλοί ψευδοπροφήτες εμφανίζονται στον κόσμο, λέει η Γραφή. Εξετάζετε τα πνεύματα, γράφει ο Απόστολος Πέτρεος στην επιστολή του. Να μην πιστεύετε σε όλα τα πνεύματα. 

Το ίδιο και στον εαυτό μας. Στο είναι μας, στον εσωτερικό άνθρωπο. Σ' αυτόν που μένει σε εμένα, λέγει ο Κύριος, κι εγώ μένω σ' αυτόν. Πώς να ξέρω ότι μένω  στο Χριστό ή όπωςς αλλιώς λέγεται,  Ζω εν Χριστώ, έχουμε επίγνωση ότι ο Χριστός μένει μέσα μας, όταν έχουμε μια θέληση. Μια θέληση έχουν οι άνθρωποι όταν αγαπάει ο ένας τον άλλον. Με άλλα λόγια ο αγαπών με τηρεί τις Εντολές μου.   

Ο εαυτός μας,  αυτό που ονομάζουμε το "είναι" μας ο εσωτερικός άνθρωπος, είναι το πνεύμα, ο Χριστός. Είναι η πνευματική μας φύση, που πήραμε με το βάπτισμα, που μας δίδει τη βεβαιότητα ότι ο αληθινός εαυτός μας είναι ο Χριστός μέσα μας. 

Θα μου  πείτε πώς έχουμε την πίστη αυτή;  Δεν είναι η πίστη όλων. Έχουμε την πίστη, ως χάρισμα και την αναγνωρίζουμε απ' το ότι θέλουμε να ζούμε έχοντες γνώσιν του Θεού. Δεν αξιζει η ζωή, λέει ο Σωκράτης χωρίς αυτοεξέταση. Δε ζει αυτός που δε γνωρίζει ποιός είναι . Φάγωμεν και πίωμεν, αύριον γαρ αποθνήσκομεν. Αυτή είναι η φιλοσοφία του υπαρξισμού. "αγνωσίαν γαρ Θεού' τινές έχουσι. προς εντροπήν υμίν λέγω", γράφει ο Απόστολος Παύλος. 

Αναφοερόμενος στην Ανάσταση των νεκρών, γράφει στους Κορινθίους, στην πρώτη επιστολή του, στο 15ο κεφάλαιο:  Δεν είναι ίδια η κάθε σάρξ. Άλλη είναι η σάρκα των ανθρώπων και άλλη η σάρκα των κτηνών (..)  Υπάρχουν σώματα επουράνια και σώματα επίγεια.  άλλά άλλη είναι η επίγνωση των επουρανίων και άλλη των επιγείων. Έτσι και η ανάσταση των νεκρών, σπείρεται εν φθορά , εγείρεται νε αθαρσία. (...) σπείρεται σώμα ψυχικόν, εγείρεται σώμα πνευματικόν. 

Ούτω και γέγραπται. Έτσι έχει γραφτεί:  Εγένετο ο πρώτος άνθρωπος Αδάμ, εις ψυχήν ζώσαν. ο έσχατος Αδάμ, ο Χριστός, εις πνεύμα ζωοποιούν. 

Αυτό θέλει να πει ότι ως ψυχή που ζει, ως βιολογική ΄ύπαρξη, οδηγούμαστε στο θάνατο. Ως Πνεύμα του Χριστού οδηγούμαστε στη ζωή. 

Αξίζει να διαβάσουμε εδώ ένα κομμάτι από την επιστολή του Παύλοιυ προς τους Γαλάτες: : Έστειλε ο Θεός το Πνεύμα του υιού αυτού εις τας καρδίας υμών κράζον: αββά ο πατήρ, ώστε κανένας να μην είναι δούλος, αλλά υιός. και κληρονόμος Θεού διά Χριστού. 

Αλλά τότε μεν δεν γνωρίζατε το Θεό και είχατε υποδουλωθεί σε είδωλα, σε ψύτικες θεότητες. Τώρα όμως που γνωρίσατε το Θεό ή σωστότερα που σας γνώρισε ο Θεός, γιατί ξαναγυρίζετε στα ασθενικά και ανίσχυρα στοιχεία; 

Παιδια μου, , για σας πάλι περνώ τους πόνους της γέννας ώσπου  να μορφωθεί Χριστός μέσα σας.

Κλείνω το μικρό μου αυτό δοκίμιο με το ερώτημα: Ποιός είναι λοιπόν ο εαυτός μου;  Και η απάντηση από την εμπειρία μου ίναι πως ο εαυτός μου είναι "το αρεστόν στο Θεό "είναι" μου."  Θυμήθηκα τον Ύψιστο και γέμισε η ψυχή μου χαρά.