Του Μόσχουι Λαγκουβάρδου
"Ο Θεός που στερεώνει κι εμάς κι εσάς στο Χριστό και μας έχρισε λαό του, είναι ο ίδιος που με τη σφραγίδα του μας εγγυάται το μέλλον και στην πρόγευσή του δίνει μέσα στις καρδιές μας το Πνεύμα."
Η ανθρωπαρέσκεια είναι μεγάλος πειρασμός. Γιατί άραγε θέλουμε να αρέσουμε στους άλλους; Μήπως είναι από τα παιδικά μας χρόνια, όταν πιστεύαμε ότι πρέπει να φαινόμαστε καλοί΄, για να μας αγαπούν. Άλλωστε στην παιδική ηλικία ακούμε συχνά αυτήν την απειλή από το περιβάλλον, με τα λόγια "να είσαι καλός για να σ΄αγαπώ".
Η διάκριση σε καλούς ανθρώπους και σε κακούς, δεν ειναι του Θεού. Ο Θεός είναι απροσωπόληπτος. Βρέχει επί δικαίους και αδίκους. Φέρνει το φως σε όλους. Χριστός φαίνει πάσι. Μόνο αυτός που δεν θέλει να πλησιάσει στο φως και προτιμάει το σκότος, διακρίνεται από τους καλούς. Η διάκριση δε γίνεται απ΄ το Θεό, αλλά απ΄ τον άνθρωπο. Ο Θεός δίνει την ελευθερία ακόμα και να τον αρνούμαστε και να απομακρυνόμαστε από Αυτόν.
Ο πειρασμός της ανθρωπαρέσκειας νικάει αυτόν που τον ακολουθεί, διότι δεν πιστεύει ότι ο Θεός βοηθάει τους ανθρώπους. Η ανθρωπαρέσκεια είναι λήθη του Θεού, άγνοια και ραθυμία. Λήθη του Θεού και άγνοια του εαυτού μας είναι το ίδιο πράγμα. Αυτός που δε θυμάται το Θεό και δεν επικαλείται τη βοήθειά του, αυτός δε θυμάται ούτε τον εαυτό του, αφού δεν τον γνωρίζει. Αν γνώριζε τον εαυτό του και το Θεό, θα έλεγε σαν τον Δαβίδ, "εμνήσθην του Υψίστου και ευφράνθην" (θυμήθηκα τον Ύψιστο και ένιωσα μεγάλη χαρά.)
Θα το καταλάβουμε αυτό όταν λάμψει το φως και διαλύσει το σκοτάδι της άγνοιας μέσα μας. "Ενδυθείτε, ως εκλεκτοί του Θεού σπλάχνα οικτιρμών, καθώς και ο Κύριος Ιησούς εχαρίσατο υμίν, ούτε και υμείς, (...) Ο λόγος του Χριστού ενοικήτω εν υμίν πλουσίως, εν πάση σοφία διδάσκοντες και νουθετούντες εαυτούς ψαλμοίς και ύμνοις και ωδαίς πνευματικαίς, εν χάριτι άδοντες εν τη καρδια υμών τω Κυρίω." (Κολασσαείς γ΄, 12-17)
Θα νιώσουμε έτσι όταν με τη χάρη του Θεού ο εαυτός μας, αυτό που εννοούμε λέγοντας "τα σπλάχνα μας"΄η το "είναι μας" είναι αυτό αρέσει στο Θεό. Δεν είναι έργο δικό μας να είναι ο εαυτός μας αρεστός στο Θεό. Είναι η πίστη που λογίζεται, όπως στον Αβραάμ, ως έργο.
"Η γραφή λέει, επίστευσε δε Αβραάμ τω Θεώ , και ελογίσθη αυτώ εις δικαιοσύνην. τω δε εργαζομένω ο μισθός ου λογίζεται κατά χάριν, αλλά κατά οφείλημα. Τω δε μη εργαζομένω , πιστεύοντι δε επί τον δικαούντα τον ασεβή, λογίζεται η πίστις αυτού εις δικαιοσύνην. Καθάπερ και Δαβίδ λέγει τον μακαρισμόν του ανθρώπου ω ο Θεός λογίζεται δικαιοσύνην χωρίς εργων. Μακάριοι ων αφέθησαν αι ανομίαι και ων επεκαλύφθησαν αι αμαρτίαι. μακάριος ανήρ ω ου μη λογίσηται Κύριος αμαρτιαν," (Ρωμ.. δ΄, 3-8)
mlvardospot.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου