Βοσκοί του πνεύματος της ερήμου

 Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Γιατί θυμάμαι πάντα τον μακαρίτης παπα-Ηλία; Τον θυμάμαι για κάτι που είχαμε κοινό, το διάβασμα. Διάβαζε κι αυτός με πάθος την Καινή Διαθήκη και τα βιβλία των Πατέρων της Εκκλησίας. Δεν έλεγε "διαβάζω". "Βοσκάω". Του άρεσε η βοσκή που έκαναν τα φυτοφάγα ζώα. 'Αγαπούσε το διάβασμα και χαιρόταν όταν είχε χρόνο να διαβάζει:, Έτρεχε σ' αυτό , για να χρησιμοποιήσουμε μια έκφραση απ' τη Γραφή, όπως η διψασμένη έλαφος επί τας πηγάς  των υδάτων".

Τον τελευταίο καιρό μ' αρέσουιν τα ντοκυμαντέρ για τη ζωή των μοναχικών βοσκών στις βουνοκορφές των Άνδεων. Ζπυν επί χρόνια μόνοι, σε υψόμετρο πάνω από 4.500 μέτρα. Μ' αρέσει η ησυχία στη μοναξιά, άλλα τόσο πολύ δεν θα μπορούσα να ζήσω στην έρημο, μακριά απ' τους ανθρώπους. Ζουν μόνοι με τα ζώα τους, στα οποία έδωσαν ονόματα και τα φωνάζουν με τα ονόματά τους. 

Με τους βοσκούς αυτούς επάνω στις Άνδεις έχουμε κάτι κοινό. Σε όλους τους λείπουν τα μπροστινά δόντια. Τους αγαπώ και για ένα άλλο λόγο. Όλοι τους  ελληνικά ονόματα. Ο τελευταίος που γνώρισα λέγεται Αυγουστίνος. Και μια γυναίκα βοσκή, λέγεται "Ίρις", και φαίνεται περήφανη που φέρει αυτό το αρχαίο ελληνικό όνομα της θεάς Ίριδος, της  αγγελιαφόρου των θεών. 

Ήταν επόμενο να γράψω για τους μοναχικούς βοσκούς των Άνδεων. Το πρώτο που διάβασα σήμερα ανοίγοντας στην τύχη την Καινή Διαθήκη, είναι για τον Ιησού στην έρημο: "Ιησούς δε Πνεύματος αγίου πλήρης, υπέστρεψεν από του Ιορδάνου και ήγετο εν τω Πνεύματι εις την έρημον."   

mlvardospot.blogspot.com