Πνεύμα και ζωή

 Του Μόσχου Λαγκουβάρδου 

 Η Γραφή και οι άγιοι Πατέρες απευθύνονται στον κάθε άνθρωπο προσωπικά. Μεταδίδουν τα βιώματά τους στα δικά μας βιώματα. Οι εμπειρίες μεταδίδονται από εμπειρία σε εμπειρία. Η ζωή μας είναι πνευματική. Καλούμαστε να ζούμε με το πνεύμα. Να μην παραδινόμαστε στη ματαιότητα του νου. Η προσκύνηση υπέρ του Χριστού ονομάζεται "μετάνοια", επειδή έχει το πνεύμα της μετάνοιας που μας έδωσε ο Θεός.  Δεν είναι μόνο σωματική κίνηση.   

Η πίστη χωρίς έργα είναι νεκρή. Έργα μπορεί είναι και μόνο η πρόθεση με την οποία κάνουμε κάποια ενέργεια. Με αυτήν την έννοια και μόνο πώς πορευόμαστε στη ζωή, αν ζούμε με το πνεύμα της Διδασκαλίας του Χριστού ή παραδινόμαστε στη ματαιότητα του νου.

Την απάντηση δίνει ο Απόστολος Παύλος στην προς Ρωμαίους 1,28 επιστολή του "Και καθώς ουκ εδοκίμασαν τον Θεόν έχειν εν επιγνώσει, παρέδωκεν αυτούς ο Θεός εις αδόκιμον νουν ποιείν τα μη καθήκοντα, πεπληρωμένους πάση αδικία..." 

Είναι εύλογο το ερώτημα πώς δοκιμάζει ο καθένας από εμάς την πίστη του. Ο Απόστολος γράφει  για τους ομοεθνείς του ότι έχουν πίστη, αλλά χωρίς επίγνωση του Θεού. Άραγε πώς θα έχουμε επίγνωση του Θεού εμείς που πιστεύουμε στο Χριστό; 

Πώς δοκιμάζω "τον Θεόν έχειν εν επιγνώσει", όπως λέει η Γραφή;  Σε ένα ποίημα υπάρχει ο στίχος ""poetry in motion", που σημαίνει ποίηση στην κίνηση, δηλαδή ποίηση στα έργα. Εδώ τα έργα αντικαθίστανται από την κίνηση.  Η  κίνηση με το πνεύμα είναι ζωήε ενώ  η ακινησία είναι θάνατος. Μερικοί αυτό το εφαρμόζουν με επίγνωση.

Θυμάμαι κάποιον τυφλό στην κεντρική πλατεία της Λάρισας, που     καθισμένος στον πεζοδρόμιο τραγουδούσε δημοτικά τραγούδια κινώντας το κορμί του εμπρός- πίσω, σαν τους Εβραίους όταν προσεύχονται μπροστά στο τείχος των δακρύων. 

Με την ιδέα ότι η κίνηση είναι μια μορφή έργου δοκίμασα να δώ αν υπάρχει διαφορά στη δέηση, των μοναχών  αν γίνεται με το κομποσχοίνι ή χωρίς αυτό. Διαπίστωσα ότι το κομποσχοίνι είναι μια μορφή κίνησης, που δίνει ζωή στα λόγια της δέησης;. 

'Αλλωστε την κίνηση χρησιμοποιεί και η Εκκλησία μας κατά τις τελετές στους ναούς, π.χ. το θυμιάτισμα, η έξοδος του Ευαγγελίου, το σχήμα του σταυρού στην προσευχή κάθε χριστιανού, όλα αυτά είναι μια μορφή "έργου', με την έννοια που γράφουμε στο μικρό μας δοκίμιο. Η απόλυτη ακινησία είναι ξένη στην ορθόδοξη Παράδοση.

 Όλα αυτά που γράφουμε για την πίστη είναι συνδεδεμένα με τη χαρά. Όλη η ζωή του ορθοδόξου είναι συνδεδεμένη με τη χαρά: Μετά χαράς τρέχομεν τον προκείμενον ημίν αγώνα, αφορώντες εις τον της πίστεως τελειωτήν Ιησούν και επιγιγνώσκοντες την ενοίκησιν του Ιησού. Ο Χριστός είνα εντός μας. Αυτό είναι το μυστήριον το αποκεκρυμμένον από καταβολής κόσμου.

Η δοκιμασία κατά τον Απόστολο Παύλο είναι χαρά η καταλήγει στη χαρά. Γι' αυτό ο Απόστολος γράφει;  "Ήδιστα ουν μάλλον καυχήσομαι εν ταις ασθενείαις μου, ίνα επισκηνώση επ΄εμέ η δύναμις του Χριστού.Διό ευδοκώ εν ασθενείαις, εν ύβρεσιν, εν ανάγκαις, εν διωγμοίς εν στενοχωρίαις, υπέρ Χριστού. όταν γαρ ασθενώ, τότε δυνατός ειμί."

Ο Κύριος λέει στους μαθητές Του, δεν θα με δείτε έως αν έρθει για σας ο καιρός να πείτε "ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου". Ο κόσμος δυσανασχετεί με την διάλυση των κοινωνιών. Δεν θέλησε την ευλογία και ο οίκος του έμεινε έρημος. 

Στα λόγια του Κυρίου για την Ιερουσαλήμ ο κάθε πιστός μπορεί να βάλει τον εαυτό του: "Ποσάκις ηθέλησα επισυνάξει τα τέκνα σου ον τρόπον όρνις την εαυτή νοσσιάν υπό τας πτέρυγας, και ουκ ηθελήσατε. Ιδού αφίεται υμίν ο οίκος υμών έρημος. Λέγω δε υμίν ότι ου μη με ίδητε έως αν ήξη ότε είπητε: Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου."