Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Η σημερινή καπιταλιστική κοινωνία έχει ως βάση της το χρήμα και την εξουσία. Οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, από προσωπικές μετατράπηκαν σε ατομικές, απρόσωπες, κυρίως οικονομικές ή για να το πούμε καλλίτερα εμπορικές, με μεγάλο συντελεστή ιδιοτέλειας. Το δούναι και λαβείν του εμπορίου, έχει περάσει από το κατάστρωμα του χαρακτήρα στα αμπάρια της προσωπικότητας. Συνέπεια αυτής της διαπροσωπικής μεταλλαγμένης σχέσης μεταξύ των ανθρώπων (ατόμων) είναι η ταυτόχρονη μετάλλαξη της ίδιας της προσωπικότητάς τους.
Η προϊοντική νοοτροπία του πάρε δώσε, της εμπορίας των βιολογικών αναγκών, έχει περάσει στην ψυχολογία του ανθρώπου, ως μια πάγια συναισθηματική συμπεριφορική. Στις σημερινές καταναλωτικές κοινωνίες φαίνεται καθαρά, πόσο πολύ επηρεάζει τις ανθρώπινες σχέσεις αυτή η λογική του εμπορίου, του πάρε δώσε. Από την φιλία (τι μου δίνεις για να σου δώσω) μέχρι τον γονέα που προσπαθεί να δώσει κίνητρα στο παιδί του (διάβασε και θα σου αγοράσω ποδήλατο), μέχρι και τις βαθύτερες αγαπητικές σχέσεις, όπου η δοσοληψία έχει μεγαλύτερη διακριτικότητα, ωστόσο δεν παύει να καθορίζει την ένταση, την διάρκεια και την ποιότητα των σχέσεων αυτών. Η προσμονή ή ακόμη και η ευκόλως εννοούμενη απαίτηση της ανταπόδοσης της αγάπης, αν δεν καλυφθεί, τότε η διάλυση της σχέσης είναι αναπόφευκτη.
Είναι κατανοητό έως ολοφάνερο πλέον, πως όσο βλέπουμε τις σχέσεις μας ως εμπορικές, ως μια αέναη υποχρέωση δοσοληψιών, αποκλείεται να βιώσουμε την ευτυχία, την χαρά της ύπαρξής μας, την πραγματική ελευθερία. Αυτό προσπαθεί εδώ και καιρό να μας πει και η εκκλησία, μέσα από τους βίους των αγίων της, όταν μας μιλάει για τα πάθη μας και τους πειρασμούς που πρέπει να ξεπεράσουμε κατά την διάρκεια της ζωής μας ώστε να ελευθερωθούμε από την αμαρτία (αστοχία).
Η ποιότητα και η αυθεντικότητα, των σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων, καθορίζεται από την αγάπη μεταξύ τους, συνεπώς από την ένταση της πίστης μας στον Θεό. Η πίστη μας στον Θεό, εκτός από το να εντείνει την αγάπη μας προς τον συνάνθρωπο, μας διδάσκει ότι η σχέση μας μαζί του δεν είναι μια δοσοληψία, αλλά ένα μοίρασμα συναισθημάτων το οποίο γίνεται με το μυαλό, με την καρδιά και με την βούληση, δηλαδή με όλο μας το είναι.
Την αγάπη όταν την δίνεις στον άλλον, δεν την χάνεις, αλλά την μοιράζεσαι. Και όση περισσότερη δίνεις, τόσο περισσότερη η έντασή της, τόσο περισσότερο περιβάλλεσαι από αυτήν. Ακριβώς γιαυτό λέμε ότι η αγάπη είναι φωτιά. Όταν έχεις μια φλόγα μπορείς να ανάψεις άλλη μια, χωρίς να σβήσει η πρώτη, και όσες περισσότερες ανάψεις τόσο περισσότερες φλόγες υπάρχουν. Στο τέλος μπορείς να ανάψεις μια ολόκληρη πυρκαγιά. Αυτό είναι η πραγματική αγαπητική σχέση. Αυτή πρέπει να είναι. Μια μεγάλη, δυνατή και διαρκής πυρκαγιά. Αυτή την αγάπη θέλει ο Θεός να μοιραστεί μαζί μας και όχι τον εμπορικό συναισθηματισμό, όχι την μετριότητα μιας άψυχης, απρόσωπης και μίζερης δοσοληψίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου