ΝΟΕΡΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

 Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Όταν ήμουν φοιτητής στη Θεσσαλονίκη, νοσηλεύτηκα μια φορά στο ΑΧΕΠΑ και ένιωσα τόσο άσχημα που είπα στη μητέρα μου να πει σ' ένα φίλο μου, να ρθει να με δει. Ήρθε με τη γυναίκα του, αλλά δεν ένιωσα την παρηγοριά που περίμενα, γιατί σκέφτηκα, ότι δε θα ξαναρθεί, ενώ εγώ ήθελα να έρχεται κάθε απόγευμα, όταν ένιωθα πολύ άσχημα, να με κάνει παρέα.

Θυμάμαι που είπα μέσα μου, καλοί είναι οι φίλοι, αλλά δεν υπάρχει κανείς να είναι πάντοτε κοντά σου, όταν έχεις ανάγκη. Αν και το αρχαίο ρητό έλεγε, "πιστόν φίλον εν κινδύνοις γινώσκεις", δηλαδή τον πιστό φίλο, τον γνωρίζεις, όταν έχεις ανάγκη, που σημαίνει στην αναγκη, ο πιστός φίλος είναι πάντοτε παρών. Δεν υπάρχει τέτοιος φίλος, έλεγα με θλίψη,, στον εαυτό μου.

Δεν ήξερα ότι υπάρχει ένας τέτοιος φίλος, που είναι πάντοτε κοντά μας και μας ενισχύει, μας ενθαρρύνει και μας παρηγορεί. Δεν γνώριζα τον Ιησού, εκείνη την εποχή, ως ένα φίλο. Γνώριζα μόνο τις αμαρτίες μου, που πίστευα ότι είναι ανυπέρβλητα εμπόδια ανάμεσα στο Χριστό και σε μένα.

Έτσι ένιωσα μεγάλη ανακούφιση, όταν έμαθα για την νοερά προσευχή, ότι επιβάλλεται, να τη λέμε, ιδίως όταν νιώθουμε αμαρτωλοί, δηλαδή πάντοτε. Δεν είναι η νοερά προσευχή του Ονόματος του Ιησού επιβράβευση, αλλά φάρμακο θεραπείας της ψυχής και του σώματος.

Μ' άρεσε που οι νηπτικοί , δηλαδή οι Πατέρες της Νοεράς Προσευχής, συμπληρώνουν τις λέξεις της νοεράς προσευχής με την ομολογία ότι είναι αμαρτωλοί: "Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με, τον αμαρτωλό". Δεν αφήνουν την ενοχή, να τους χωρίζει απ΄ το Θεό. Πιστεύουν ότι η μνήμη του Θεού θεραπεύει.