Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Το μυαλό μου το πρωί, αρχίζει τ να δουλεύει με το λόγο του Θεού. Έστω και με μία λέξη από το Ευαγγέλιο, τον Απόστολο, το Δαβίδ. Χωρίς το λόγο του Θεού, θαρρώ δε θα σκεφτόμουν τίποτε. Το μυαλό μου θα ήταν ένα "τούβλο" ή ένα "κούτσουρο". Δε λέω "γέρικο δεντρί" , επειδή κι αυτό βγάζει λουλούδι, όμορφο όπως και το νεανικό.
Πού τη βρίσκει τη δροσιά. Πράγματι απορώ. Στα λουλούδια δε διαφέρουν τα δέντρα, όπως κι οι άνθρωποι δε διαφέρουν στην αγάπη. Κι οι γέροι μπορούν να αγαπούν με τρυφερότητα και μάλιστα χωρίς ιδιοτέλεια, επειδή έχουν εμπειρία, ότι η ιδιοτέλεια δεν αξίζει στην αγάπη. Να αγαπάς και να μην περιμένεις τίποτε.
Αυτό είναι η χάρη. Δίνεται χωρίς ιδιοτέλεια. Η χάρη τρέχει και δοξάζεται! Οι Εβραίοι λάβαιναν τη χάρη του Θεού με το μάνα στην έρημο. Όποιος διανοούνταν να το κρατήσει και για την άλλη μέρα, το μάνα σάπιζε. Έτσι παθαίνει και η χάρη όταν κολλάει στην καρδιά και παθαίνει "βραχυκύκλωμα. Τότε αν σ' αρέσει το γράψιμο, γράφεις έναν μικρό δοκίμιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου