Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ

 Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

                                  

 Από μικρό παιδί δεν μου άρεσε η ακαταστασία, τα σκορπισμένα πράγματα, η διάλυση, που μύριζε θάνατο. Είχα δει στον πόλεμο πώς καταστρέφεται ο κόσμος και πως αγριεύουν οι άνθρωποι. Ο πόλεμος στα παιδικά μου χρόνια επηρέασε την ψυχή μου με τη γεύση της φθοράς. Όλα φθείρονται. Τα πάντα αν αφεθούν  τα κυριεύει η φθορά. Είχα έμφυτη την αγάπη της ομορφιάς της Φύσης.

Όταν άρχισα να καταλαβαίνω τον εαυτό μου , είδα ότι αναζητούσα την ομορφιά στα ειρηνικά πρόσωπα των ανθρώπων. Συμπαθούσα τους πονεμένους, τους γέρους, τους φτωχούς, τους αδύνατους, τις γυναίκες. Ένιωθα συμπόνια για όλους αυτούς που βίωσαν τη φθορά στον εαυτό τους. Υπήρχε ένα πρόσωπο που ήταν έξω απ΄ τη φθορά, το πρόσωπο του Ιησού. Όταν κάποτε αρρώστησα στα φοιτητικά μου χρόνια και φοβόμουν μην πεθάνω, ήξερα ότι αναζητούσα τον μόνο που μπορεί να με σώσει από το φόβο και την αγωνία ήταν ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός.

Στα χρόνια που ακολούθησαν όλες μου οι αναζητήσεις στα βιβλία και στους ανθρώπους που γνώριζα στρέφονταν γύρω από το πρόσωπο του Ιησού. Η φιλία μου με τον ποιητή Ρόμπερτ Λαξ, που διάρκεσε σε όλη τη ζωή, στηριζόταν στην πίστη και στην αγάπη του Ιησού. Θυμάμαι τα λόγια του σαν τώρα, αν και πέρασαν πολλά χρόνια. Δεν έγραφα τι μου έλεγε, γιατί πίστευα ότι δεν θα τα ξεχάσω ποτέ, όπως και έγινε. Είναι σαν να τον ακούω να μου λέει, πως ο Θεός μόνο στον άνθρωπο βλέπει το πρόσωπό του. Εννοούσε ότι ο Θεός στον άνθρωπο ζει ως άνθρωπος και ο άνθρωπος στο Θεό ζει ως Θεός. Ο Θεός έγινε άνθρωπος, για να γίνει ο άνθρωπος Θεός.

Αγαπούσα τους ανθρώπους σαν θεϊκή δημιουργία.  Δεν πίστεψα ποτέ΄, πως ο άνθρωπος είναι δημιούργημα της Φύσης, όπως διατείνεται ο υλισμός. Μ’ αρέσει αυτό που λέει ο Καντ, πως ο άνθρωπος δεν είναι δημιούργημα των πραγμάτων αφού  γνωρίζει τις μορφές των πραγμάτων πριν υπάρξουν τα πράγματα.

Αγάπησα τον αθλητισμό. Αναπάντεχα βρήκα σ’ αυτόν μια εικόνα της ψυχικής κάθαρσης, λόγω της άσκησης,  του κοινού στοιχείου που υπάρχει ανάμεσα στον πιστό και στον αθλητή.  Ο πιστός  αγωνίζεται  με τη δύναμη του Θεού, να βγάλει από μέσα του τα πάθη , το «σαρκικό φρόνημα». όπως ο αθλητής ασκείται να τελειοποιήσει το άθλημά του.