Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ

 Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

Πολλές φορές αμφιβάλλουμε, αν κάποια πράξη είναι αμαρτία. Είναι αυτό αμαρτία; Η γνώμη καμιά φορά του πνευματικού δεν είναι πειστική, όταν η πράξη δεν ορίζεται ρητώς,

Ότι είναι αμαρτία, όπως το μην κλέψεις, μην μοιχεύσεις, μη φονεύσεις. Πώς είναι αμαρτία;

Στο τι διαφέρει από μια άλλη μη αμαρτωλή πράξη ή σκέψη; Νομίζω αυτό στο οποίο διαφέρει η αμαρτία είναι η αποξένωση από το Θεό και από τους πιστούς στο Θεό συνανθρώπους μας και το ακόμα χειρότερο, μας αποξενώνει από τον ίδιο τον εαυτό μας. Αυτό είναι μια απόδειξη ότι ο εαυτός μας είναι «πνεύμα του Θεού» και «πνευματικό σώμα» μας. Η αμαρτία μας αποξενώνει από το πνεύμα του Θεού και από το «θείο και πνευματικό σώμα μας». Αυτή είναι η ζημία ως προς τα πνεύματα μέσα μας. Αλλά η αμαρτία πληγώνει μας αποξενώνει από τον άγιο τριαδικό Θεό.  Μόνο με το μίσος που μας χωρίζει από τους αλλους και από τον εαυτό μας μοιάζει η αμαρτία.

Έτυχε να ζήσω την εμπειρία αυτή της αποξένωσης με το πιο αγαπημένο μου πρόσωπο. Δεν ήταν μόνο μία φορά που χάλασα το χατίρι της μητέρας μου και θύμωσε μαζί μου για λίγο. Δεν ήταν άνθρωπος που μπορούσε να κρατήσει κακία. Η μακαρίτισσα η μητέρα μου ήταν πολύ πιστή και πολύ κοντά στην Εκκλησία. Έτυχε να είναι το σπιτι της σχεδόν κολλητά με τον ναό της Αγίας Τριάδος Θεσσαλονίκης και δεν έλειπε ποτέ από την Εκκλησία. Οι ιερείς και οι επίτροποι εκτίμησαν το χαρακτήρα της και την αγάπη της  και τη ζήτησαν να προσφέρει τις υπηρεσίες της στους φτωχούς της ενορίας. Ήταν σαράντα γυναίκες χωρισμένες σε ομάδες, που βοηθούσαν τους εγκαταλειμμένους. Η μητέρα μου είχε τα τηλέφωνά τους και ανακοίνωvε στις ομάδες τις διευθύνσεις αυτών που είχαν ανάγκη, λόγω  φτώχειας και εγκατάλειψης.

Πολλές φορές η μητέρα μου έδειχνε ότι δεν συμφωνούσε μαζί μου σε κάτι. Έβλεπα το πρόσωπό της σοβαρό. Αλλά δεν ήταν το ίδιο όταν κάποια φορά επρόκειτο για αμαρτία. Το πρόσωπο της μητέρας μου δεν ήταν απλός σοβαρό ή λυπημένο. Το είδα ξαφνικά σαν να ήταν ξένο. Σαν να μην την γνώριζα και να μη με γνώριζε. Ποτέ δεν το είχα δει έτσι.

Οι άγιοι λένε, πώς εκείνο που θα μας πονέσει από τις αμαρτίες μας είναι ότι δεν θα δούμε το Θεό σαν πατέρας μου, που είναι, αλλά σαν να είμαστε ξένοι. Στην παραβολή των δέκα παρθένων, ο Κύριος λέει τις παρθένες, που δεν είχαν λάδι στις καντήλες τους, ότι δεν τις γνωρίζει. Υπάρχει πιο λυπηρό πράγμα, να μην μας γνωρίζει ο αγαπημένος της ψυχής μας, η ίδια η ψυχή μας;

mllvardospot.blogpost.com