Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Στις δοκιμασίες εκτός του ότι ως δρομέας , έχω πλούσια εμπειρία και μπορώ να πω ότι δεν είμαι "αδόκιμος", επί πλέον είμαι κα εκ φύσεως τολμηρός και αισιόδοξος. Στο δίλημμα , αν θα κάνω σήμερα την πορεία, με πονεμένο το πόδι μου ή δεν θα την κάνω, προτίμησα να την κάνω. Η πορεία μαζί με τις τρεις διακοπές , για τις ασκήσεις αναπνοής , διαρκεί μια ώρα περίπου.
Στη μέση της διαδρομής, αντί ο πόνος να καλμάρει όπως συνήθως, λόγω ότι το πόδι μου είχε ζεσταθεί, συνέχιζε.
Εφάρμοσα όλες τις τεχνικές που ήξερα σε περίπτωση τραυματισμών των ποδιών και δεν απόμεινε τίποτε άλλο, εκτός του να συνεχίσω τη νοερά προσευχή.
Περνώντας στο πεζοδρόμιο της ταβέρνας "ΑΛΦΑ 12" χάρηκα με τον αριθμό 12. Πάντοτε χαίρομαι όταν τον βλέπω. Απ' έξω κάθονται δύο γέροι πελάτες και μιλούν με κάποιον τρίτο, που μόλις με βλέπει, έρχεται μπροστά μου και μου κλίνει το δρόμο και μου λέει, Είναι τώρα πάνω από 10 χρόνια που θέλω να σας δω, γιατί πιστεύω ότι δεν θα έχετα αλλάξει καθόλου και πράγματι δεν αλλάξατε καθόλου. Και άλλα δέκα χρόνια να περάσουν δεν θα αλλάξετε. Εκείνη τη στιγμή ανοίγει η πόρτα της Ταβέρνας και μια γυναίκα λέει φωναχτά. Ο κ. Μόσχος είναι πατριώτης μου. Βλέπεις λέει ένας από τους πελάτες, τον αγαπάει ο κόσμος. Με την κουβέντας της αγάπης λαβαίνει τέλος η παράσταση και φεύγω γεμάτος ευχές, για καλό μεσημέρι κ.ά. Εγώ βέβαια κρατάω τα άλλα δέκα χρόνια ζωής και το ότι δεν άλλαξα καθόλου τα τελευταία δέκα χρόνια.
Περιττό να σας πω ότι ο πόνος του ποδιού πέρασε και μόνο μια αμυδρή ανάμνηση έμεινε στο πόδι μου. Ευχαρίστησα τον Κύριο Ιησού, γελώντας, επειδή ήμουν βέβαιος ότι δική Του ήταν η παράσταση της ενθάρρυνσης και της ιάσεως του ποδιού, στη μέση του δρόμου!
Σ' ευχαριστώ Χριστέ μου! Συγχώρησέ με, που δεν κράτησα τη χαρά , να τη ζήσω μαζί Σου. Αλλά μου λείπει η επικοινωνία με τους ανθρώπους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου