Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Όταν ήμουν μικρός μερικοί άνθρωποι μου έδιναν θάρρος με την παρουσία τους. Τί είχαν αυτοί οι άνθρωποι, που δεν το είχαν οι άλλοι; Ήταν οι νικητές.
Είχαν νικήσει τον εχθρό, που οι άλλοι φοβούνταν να τον αντιμετωπίσουν. Δεν είχα καμιά αμφιβολία γι' αυτούς. Γνώριζα ότι αυτούς του παραδέχονταν όλοι. Ήξεραν πώς να τα βγάλουν πέρα, Χάρις σ' αυτούς ηρεμούσε όλη η κοινότητα.
ΔΕ φοβόμασταν τους χειμώνες, αν θα απέκλειαν τα χιόνια ή αν δεν υπήρχαν ξύλα, για να ζεσταθούμε, αυτοί θα α εύρισκαν. Δεν είχαμε ανάγκη, να αναλύσουμε τους λόγους, που η παρουσία αυτών των ανθρώπων μας έδινε χαρά.
Ήταν οι μόνοι, που δεν θα σού 'λεγαν ποτέ , "τί να σου κάνω εγώ"; Δεν άφηναν κανέναν να απελπιστεί, ότι είναι μόνος και αβοήθητος. Τέτοιοι άνθρωποι με αυτό το χάρισμα, έχουν λείψει εντελώς από τον κόσμο. Ιδίως λείπουν από τους νέους. Δεν περιμένουν τίποτε από το δοκιμασμένο άνθρωπο. Άξία έχει όχι να αντιμετωπίζουμε και να νικάμε τις δυσκολίες, αλλά να τις αποφεύγουμε. Κι αν είναι αναπόφευκτες, δεν έχουμε ελπίδα ούτε στο Θεό.
Σε μια παρέα νέων είπα ότι οι δυσκολίες της ζωής, θα μας κάνουν να αναζητήσουμε ανώτερες αξίες στη ζωή μας. Δε συμφώνησε κανείς μαζί μου.
Οι ανώτερες αξίες είναι γι' αυτούς που δεν έχουν δυσκολίες στη ζωή, επειδή έχουν εξασφαλίσει σταθερή εργασία και ένα καλό εισόδημα. Αυτό για μένα είναι να παίρνεις τα φάρμακα , μετά τη θεραπεία της αρρώστιας.
Γιατί υπήρχαν στην μακρινή μας κωμόπολη οι νικώντες και ενθάρρυναν τον κόσμο στις εξωτερικές δυσκολίες ; Διότι οι ιερείς στην Εκκλησία θεράπευαν τον μεταφυσικό φόβο μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου