Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Θυμάμαι κάποιον μανάβη στη Βέροια. Είχε κρεμασμένο στον τοίχο του μαγαζιού του , το βιολί του πατέρα του, για να τον θυμάται, κάθε φορά που το βλέπει. Όταν είχε κέφια, σιγοψιθύριζε εξυπηρετώντας τους πελάτες του, αυτό το τραγουδάκι που αγαπούσε ο πατέρας του:
Σε περίμενα μα δεν ήρθες.
Σ’ αγαπούσα , μα δεν τό 'ξερες
Έτσι κι αλλιώς όμως
Στην καρδιά μου θα βρεις
Ανταπόκριση.
¨Όταν είχε μεγάλα κέφια, άφηνε τους πελάτες του να εξυπηρετηθούν μόνοι τους και συνόδευε το τραγουδάκι παίζοντας το βιολί του.
Μ’ αρέσουν οι άνθρωποι που θυμούνται τους αγαπημένους τους με κάτι συγκεκριμένο, όπως έκανε ο μανάβης με το βιολί του πατέρα του.
Αυτό είναι μια απάντηση σ’ αυτούς που πιστεύουν σε γενικές ιδέες, χωρίς να τις συνδέουν με κάποιο αγαπημένο τους πρόσωπο. Μ’ αρέσει και θαυμάζω την Επανάσταση του ΄21, αλλά μέσα από τους αγωνιστές υπέρ της πίστεως και της πατρίδος.
Όταν ευχόμαστε στο παιδί μας που πηγαίνει ταξίδι, «ώρα καλή, καλό δρόμο, ο Χριστός κι η Παναγιά μαζί σας», δεν ευχόμαστε να είναι η Διδασκαλία του Χριστού μαζί του, αλλά ο Ίδιος ο Χριστός, επειδή εύχεται η αγάπη μας, που υπάρχει μόνο στο συγκεκριμένο. όχι στο αόριστο και στο αφηρημένο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου