Του Μόσχου Λαγκοβάρδου
Η στάση αυτών που δεν πιστεύουν στο Χριστό είναι παράδοξη: Εκεί όπου πρέπει να τον βλέπουν ως Θεό, που είναι Θεός (στα θαύματά Του) τον βλέπουν ως άνθρωπο, και δεν πιστεύουν στα θαύματα, διότι δεν μπορεί ένας άνθρωπος να κάνει αυτά τα θαύματα
και εκεί όπου πρέπει να τον βλέπουν ως άνθρωπο, (που είναι άνθρωπος, διότι είναι Θεάνθρωπος, τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος ), τον βλέπουν ως Θεό, (που δεν μπορεί ο Θεός να είναι άνθρωπος) και δεν πιστεύουν ότι είναι Θεός.
Δεν πιστεύουν στο Θεό. Λένε ότι πιστεύουν στο Θεό, αλλά δεν πιστεύουν στον Ιησού Χριστό. Αλλά δεν πιστεύουν στο Θεό. Αν πίστευαν στο Θεό, θα πίστευαν ότι ο Θεός μπορεί να κάνει τα πάντα, ακόμα και να γίνει άνθρωπος.
Κι αφού δεν πιστεύουν στο Θεό είναι αναγκασμένοι να ανήκουν κάπου, αφού δεν ανήκουν στο Θεό. Πού ανήκουν; Στον εαυτό τους, ίσως. Αλλά δεν ανήκουν ούτε στον εαυτό τους, διότι κι ο εαυτός τους είναι ένα άγνωστο μυστήριο, όπως είναι κι ο Θεός. Τι απομένει να κάνουν; Αυτό που κάνουν, αντί να στείλουν τον νου τους μέσα τους, τον στέλνουν έξω. Και νους που διασκορπίζεται έξω, αυτός ο νους, λένε οι Άγιοι, από την πνευματική τους εμπειρία γίνεται δαιμονισμένος ή θηριώδης.
Και περιμένουν μαζί με το Σωκράτη, αν και ο Σωκράτης πίστευε στον ένα Θεό, ότι οι πολίτες θα αυτοπεριορίζονται και θα λειτουργήσει η δημοκρατία. Διότι η δημοκρατία δεν λειτουργεί, όταν οι πολίτες δεν αυτοπεριορίζονται. Αντί για αυτοπεριορισμό, τι βλέπουμε τώρα; Σχιζοφρένεια στη χειρότερη μορφή της, στον πόλεμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου