Του Μόσχου Λαγκουβάρδου ;
Κάποιος Αμερικανός συγγραφέας , που δε θυμάμαι το όνομά του, είπε, "ποτέ δεν είμαι λιγότερο μόνος, από τότε που είμαι μόνος".
Μ' άρεσε αυτή η παροιμία, , επειδή κι εγώ δεν τα πηγαίνω καλά με τις παρέες και προτιμώ να είμαι μόνος, αν και αγαπώ τους ανθρώπους.
Γιατί άραγε αντιπαθώ τις παρέες; Ίσως για τον ίδιο λόγο, που αντιπαθώ την "κοινή γνώμη", τα ΜΜΕ, την πολιτική, τις πολιτιστικές εκδηλώσεις και γενικά ό,τι ο κόσμος ονομάζει "πολιτισμό".
Θα γίνω κατανοητός, αν σας πω για μια παρέα, που διαλύθηκε τη στιγμή που ξεκίνησε. Είχαν έρθει από τη Θεσσαλονίκη, που ήθελαν να με γνωρίσουν, προφανώς επειδή κάποιος τους είπε καλά λόγια για μένα. Ήταν ο μακαρίτης Ιπποκράτης, που καυχιόταν πως δε διάβαζε τίποτε άλλο εκτός από τα μικρά μου δοκίμια.
Συναντηθήκαμε σε ένα μεζαδάδικο στην παλια΄αγορά της Λάρισας και ο αρχηγός της παρέας άρχισε με αυτά τα λόγια. αν αφήσουμε στην άκρη το Χριστό...
Πώς θα αφήσουμε στην άκρη το Χριστό, τον διέκοψα και σηκώθηκα και έφυγα.
Ε΄ναι να γελάς και να κλαις. Συνειδητοποίησα ύστερα από πολλά τέτοια παθήματα, πως εκείνο που μου πρακαλεί αγανάκτηση, είναι ότι ο κόσμος δεν προσεύχεται αδιαλείπτως!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου