Αναζητώντας νόημα ζωής και ελευθερίας *

 Του Μόσχου Λαγκουβάρδου 

Στα νεανικά μου χρόνια αρρωστούσα και υπέφερα πολύ από το φόβο του θανάτου. Ήταν τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια. Ήταν τότε που όπως λέει ο στίχος του Ύμνου της Ελευθερίας, «όλα τα ΄σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά.»

Την περίοδο εκείνη της ζωής μου ήταν πρόσφατη τη μνήμη της φρίκης δύο πολέμων και είχε κλονιστεί η εμπιστοσύνη μου στην αγάπη και στη συμπόνια. Είμαστε μάρτυρες πού μπορεί να φτάσει η βαρβαρότητα του ανθρώπου. Αν οι άνθρωποι έχουν μέσα τους τέτοια βάρβαρα ένστικτα ο ένας για τον άλλον, οι νέοι που τότε γνωρίζαμε τον κόσμο, στην απελπισία μας είχαμε γίνει ευάλωτοι στις κάθε είδους ασθένειες, που μαστίζουν το ανθρώπινο γένος.,

Λένε πως ο άνθρωπος αν δεν έχει νόημα ζωής και ελευθερίας είναι αφύλακτος στις ασθένειες, επειδή χάνουν το ηθικό τους και παραδίδονται στον πανικό. Όχι επειδή δεν υπάρχει σκοπός, αλλά επειδή δεν αναζητεί το σκοπό , στην πίστη και στην αγάπη του Θεού. Γι’ αυτό η πρώτη εντολή είναι η αγάπη του Θεού.

Με την αγάπη του Θεού, ο Χριστός είναι παρών μέσα μας και μας στηρίζει. Όταν ο Θεός είναι μαζί μας, κανείς και τίποτε δεν είναι εναντίον μας. Το χέρι του Θεού μας φυλάει. Ο άνθρωπος δεν είναι μόνος. Ακόμα και πάνω στην κορυφή των Ιμαλαϊων δεν θα νιώσει τη μοναξιά, αν έχει το Χριστό μέσα του.

Πράγματι αναρωτιέμαι, γιατί ήταν ανάγκη, να νιώσω τόσο φόβο του θανάτου, στο νοσοκομείο, όταν ήμουν νεαρός φοιτητής και νοσηλευόμουν σ’ αυτό. Θυμάμαι ένα συνάδελφο από την Ήπειρο, που νοσηλευόταν στον ίδιο θάλαμο με εμένα. Έπασχε από σοβαρότερη ασθένεια από τη δική μου, αλλά ποτέ δεν απελπιζόταν, ενώ εγώ είχα χάσει το θάρρος μου και ένιωθα πανικό.

Ο άθεος υπαρξισμός υποστηρίζει πως ο άνθρωπος είναι «ον προς θάνατον». Είναι ένα ον που οδεύει προς το θάνατο. Πράγματι σε κανένα αρχαίο επίγραμμα δεν υπάρχει η πίστη στην Ανάσταση και στη ζωή πέραν του τάφου. Μετά το θάνατο ο άνθρωπος εξαφανίζεται, Αλλά η έλλειψη πίστης στο Θεό δεν είναι χωρίς οδυνηρές συνέπειες για τον άνθρωπο που δεν πιστεύει.

«Ου πάντων η πίστις». Δεν είναι για όλους η πίστη. Θα υπάρξουν πολλοί που δε θα πιστέψουν. Όχι επειδή δε θέλει ο Θεός, αλλά επειδή δεν θα το θέλουν οι ίδιοι. Ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης. Κάθε άνθρωπος λαμβάνει το χάρισμα να πιστεύει και να αγαπάει το Θεό. Δίδει τη θέληση σε όλους, αλλά και την ελευθερία σε πολλούς να μην τη δεχθούν. Πολλοί οι κλητοί. Λίγοι οι εκλεκτοί. Άρα αυτός που λέει «θέλω να πιστέψω στο Θεό, αλλά δεν μπορώ», δεν λέει την αλήθεια, διότι δεν γνωρίζει τον εαυτό του.

Δεν κατανοούμε τον εαυτό μας αν δεν αγαπάμε. Αν δεν αγαπώ είμαι ακατανόητος λέει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος Η μη πίστη δεν είναι αδιάφορη. Οι Πατέρες της Εκκλησίας λένε, πως η μόνη πραγματική έλλειψη στον άνθρωπο, είναι να μην έχει μέσα του το Χριστό. Αλλά πώς να έχει κανείς μέσα του το Χριστό, αν δεν αγαπάει το Θεό. Και πώς να αγαπάει το Θεό, αν δεν ακούσει. «Εις πάσαν την γην εξήλθεν ο φθόγγος αυτού (…) Ο Χριστός παντού και πάντοτε ο αυτός. Ιδού καιρός εύκαιρος. Σήμερον ημέρα σωτηρίας.»ουβάρδος

Μόλις τώρα  · 

Κοινοποιήθηκε στους εξής: Δημόσια

*

Τίτλος του ομώνυμου βιβλίου του Β.Ε. Φράνκλ , εκδόσεις Ταμασός