Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Το πρωί ανοίγω τη Γραφή στην τύχη και διαβάζω τη σελίδα που έχω μπροστά μου. Είναι από την Β΄Κορ. ΣΤ΄΄, 1. Γράφει:
«Αδελφοί, συνεργούντες μη εις κενόν την χάριν του Θεού δέξασθαι υμάς – λέγει γαρ «καιρώ δεκτώ επήκουσά σου και εν ημέρα σωτηρίας εβοήθησά σου.»
( Να μη δεχόμαστε τη χάρη του Θεού μάταια, αλλά να συνιστούμε τον εαυτό μας σε όλα, ως διάκονοι του Θεού.).
Ποια είναι άραγε η δική μου διακονία του Θεού τη σημερινή ημέρα; αναρωτήθηκα.
Μόλις βγαίνω στο δρόμο, συναντώ τον Μ. , σαν να με περίμενε. Με κάνει νεύμα να σταματήσω, και κάθεται στο πεζούλι.
-‘Έχω πολλά χαρίσματα, λέει. Παίζω κιθάρα, αρμόνιο, τραγουδάω. Κανείς δεν μπορεί να μου τα πάρει.
-Κανείς του λέω, θαυμάζοντας το κουράγιο του, που διατηρεί τέτοια διάθεση, χωρίς να παραπονείται, όπως συνήθως κάνουν πολλοί γέροι. Ο Μ. είναι ενενήντα χρονών.
-Ποιος σου τα χάρισε; Τον ρωτώ.
-Το μυαλό μου, λέει.
Μετανιώνω που ακούω τα λόγια ενός ουμανιστή. Αφήνω τον Μ. στις ιδέες του. Περπατώντας κάτω από την αλέα, ακούω το κελάηδημα ενός πουλιού. Χαίρομαι που το ακούω! Είναι ένα χαρμόσυνο μήνυμα για μένα, ότι μέσα στο θόρυβο της πόλης, ακούω τα πουλιά και βλέπω τα δέντρα, καθαρός από ιδεολογίες και παραισθήσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου