Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Στην μικρή πόλη της Δεσκάτης, οι παλιοί διακρίνονταν από το παρουσιαστικό τους και τον ήσυχο χαρακτήρα τους. Το χρώμα του προσώπου τους είναι μελίχρωο, σιταρένιο, που έδειχνε ανθρώπους που αγαπούσαν την ησυχία και διακρίνονταν για την ευγένειά τους και τη φιλόξενη διάθεσή τους. Ο κόσμος αυτός είχαε ωραίες συνήθειες. Γνώριζε να λέει ευχές και να χαίρεται όταν καλωσορίζει τους επισκέπτες. Δεν είδα ποτέ πιο χαρούμενο τον παππού μου από τότε που διέσχιζε το γκαλντερίμι της αυλής με κάποιον φιλοξενόμενο! Γελούσαν τότε και τ' αυτιά του!
Μ' άρεσαν τα τραγούδια τους, οι χοροί τους, η αγάπη τους στους ξένους, που ένιωθαν καλύτερα, όταν έρχονταν εκεί. Πολλοί έπαιρναν γυναίκες από τη Δεσκάτη. Κάποια παροιμία συνδέει την αγάπη για έναν τόπο με το νερό. Έχει κάτι το νερό της Δεσκάτης, που αυτός που έπινε, έμενε για πάντα στη Δεσκάτη: Για το γαμπρό γεννάει κι ο κόκκορας, λέει μια τοπική παροιμία. Ως και τα βουνά της είναι ήμερα. Είναι τα πιο χωματόβουνα στην Ελλάδα, πράγμα που δείχνουν ότι είναι αρχαία βουνά, αφού όπως λένε οι γαιολόγοι τα νέα βουνά είναι τα βραχώδη. Τα βουνά της Δεσκάτης είνα καλά, γι' αυτό και πήραν το όνομα "Καμβούνια", από το "Καλά βουνά"!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου