Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
"Επιγιγνώκοντες την ενοίκησιν του Χριστού" (Β΄Κορ. ιγ΄5)
Πώς είναι η βαθιά γνώση (επίγνωση) ότι ο Χριστός κατοικεί μέσα μου; Ίσως μπορώ να έχω επίγνωση της παρουσίας του Χριστού, από την επίγνωση της απουσίας του Χριστού.
Αν δεν νιώθω την παρουσία του Χριστού, ας νιώσω την απουσία Του. Είτε στην παρουσία είτε στην απουσία Του νιώθω το Χριστό. Η αληθινή απουσία του Χριστού είναι όταν δεν νιώθω ότι ο Χριστός μου λείπει. Ο φιλόσοφος Νικόλαος Κουζάνος ονομάζει αγία την επίγνωση ότι σου λείπει ο Χριστός! Πράγματι ο πόνος επειδή μας λείπει ο Χριστός έχει μέσα του μια χαρά, ίσως αυτή είναι η λεγόμενη "χαρμολύπη" στην Ορθόδοξη Παράδοση.
Όταν ένα αγαπημένο πρόσωπο δεν μας λείπει όταν είναι απών, δεν μπορούμε να πούμε ότι αγαπάμε αυτό το πρόσωπο. Ο λαός έχει μια παροιμία για την αγάπη: "Τόσο που σ' αγαπούσα , άντρα μου, ξέχασα και τ' όνομά σου".
Άρα με την επίκληση του Ονόματος του Ιησού, έχουμε τον Κύριο μέσα μας! Αρκεί να έχουμε το νου μας στις λέξεις της επίκλησης. Να μη λέμε τις λέξεις, χωρίς προσοχή του νου σ' αυτές. "Είσω πέμπειν τον νουν", λένε οι άγιοι της Φιλοκαλίας.
Η Γραφή χρησιμοποιεί την εικόνα του θησαυρού, για να δείξει τί είναι προσοχή του νου. Όπου είναι ο θησαυρός σου είναι και η προσοχή που γίνεται με την καρδιά σου, όχι με το "στανιό". Μια ακόμα εικόνα της προσοχής με την καρδιά, όχι αγγαρεία, είναι η εικόνα των αετών: "εκεί όπου είναι το πτώμα, συγκεντρώνονται κι οι αετοί.' Τέλος μια εικόνα της προσοχής από την εμπειρία του λαού είναι αυτή με το αγώι που ξυπνάει το αγωγιάτη.
Τόσο στην παρουσία του Χριστού όσο και στην απουσία ο Χριστός είναι παρών και ο Χριστός είναι απών. Άρα ο Χριστός είναι μέσα μου, άλλοτε παρών και άλλοτε απών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου