Τοιι Μόσχου Λαγκουβάρδου
Κάθε φορά που είμαι λυπημένος, όπως τώρα, που γράφω αυτές τις γραμμές, νιώθω πώς κάτι μπήκε στην καρδιά μου, που έπρεπε να το εμποδίσω να μπει και δεν το εμπόδισα.
Το καινούριο σ' αυτήν την συνηθισμένη κατάσταση, δεν είναι τωρινή. Διαρκεί χρόνια, για να μην πω αιώνες ολόκληρους, αλλά είναι πρώτη φορά, που ενδιαφέρομαι, να δω τί είναι αυτό, που περνάει απαρατήρητο στην καρδιά μου, ενώ σε όλη μου τη ζωή, όταν ένιωθα λυπημένος, ήθελα να ξέρω το γιατί.
Τώρα νομίζω ότι ξέρω. Η λύπη στην καρδιά είναι η αναποδιασμένη χαρά ή καλύτερα η βραχυκυκλωμένη χάρη του Θεού. Κάτι ξεκινώντας απ΄ το μυαλό κατεβαίνει στην καρδιά και εκεί βραχυκλώνει τη χάρη. Κάποια σκέψη, αντί να μένει στον εγκέφαλο, όπου είναι η θέση της, κατεβαίνει στην καρδιά.
Ο Ιωάννης Ρωμανίδης περιγράφει στα βιβλία του, πώς να συγκεντρώνουμε τις σκέψεις στον εγκέφαλο, για να μην κατεβαίνουν στην Καρδιά, με την προσοχή του νου στις λέξεις της νοεράς προσευχής του Ονόματος του Ιησού. Παντού η Γραφή λέει, "ο επικαλούμενος το όνομα του Θεού σωθήσεται."
Ο πρώτος άνθρωπος, που πίστεψε στη βοήθεια του Θεού και επικαλέστηκε το όνομά Του, σύμφωνα με το Βιβλίο της Γενέσεως,είναι ο Ενώς. Η Γραφή ενώ για όλους τους προπάτορες του Κυρίου αναφέρει τα όνόματά τους, για τον Ενώς γράφει: Έγνω δε Αδάμ Εύαν την γυναίκα αυτού, και συλλαβούσα έτεκεν υιόν, και επωνόμασε το όνομα αυτού Σήθ, λέγουσα εξανέστησε γαρ μοι ο Θεός σπέρμα έτερον αντί Άβελ, ον απέκτεινεν Κάϊν. Και τω Σηθ εγένετ υιός , επωνόμασε δε το όνομα αυτού Ενώς. ούτος ήλπισεν επικαλείσθαι το όνομα Κυρίου του Θεού." (Γεν. κεφ. Δ΄, 25-26)
Αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου