Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Η ΚΛΙΣΗ
Κλίση είναι κάτι παρόμοιο με αυτό που λέμε ένστικτο; Είναι κάτι ανεξίτηλα σημαδεμένο από την άρχή, όπως είναι π.χ. η κλίση στην αναζήτηση του ωραίου, που ωθεί αυτόν που την έχει στην Τέχνη ή στην αισθητική φιλοσοφία; ‘Ολοι διαθέτουμε κάποια κλίση, αν και δεν την ανακαλύπτουν όλοι, λόγω του ότι δεν την καλλιέργησαν. Η κλίση για να γίνει γνωστή, πρέπει να έχει την ανάλογη εσωτερική καλλιέργεια.
Η εσωτερική καλλιέργεια διακρίνεται από ΄όλους , στον άνθρωπο που καλλιέργησε τον εαυτό του . Όχι ότι οι άλλοι είναι διαφορετικοί και στερούνται την ικανότητα αυτή . Ο άνθρωπος γεννιέται για να γίνει προφήτης, ποιητής, μουσικός, ζωγράφος, ,τα πάντα. Ό,τι ποιείτε, προς δόξαν του Θεού ποιείτε. (Α΄.Κορ.)
Χθες, την Κυριακή, στην εκκλησία παρατηρούσα, πώς σταύρωνα τα χέρια μου, εντελώς αυθόρμητα. Διαπίστωσα ότι το αριστερό μου χέρι κρατούσε το δεξιό μου χέρι από τον καρπό. Δεν το θεωρώ τυχαίο, αφού στους περισσότερους ανθρώπους, το δεξί χέρι είναι το δραστήριο. Άρα κρατώντας ακίνητο το δεξί μου χέρι στην εκκλησία, δεν άφηνα το νου μου να τρέχει στα υλικά πράγματα. Αν θέλουμε να δώσουμε ένα συμβολισμό στα χέρια μας, οπωσδήποτε το δεξί χέρι, είναι το σύμβολο της εξωτερικής δράσης πάνω στα υλικά πράγματα και το αριστερό είναι το σύμβολο της σκέψης.
Τον ίδιο συμβολισμό διαπίστωσα αργότερα , στους βραχίονες και στα κάτω άκρα. Όταν σταυρώνουμε τα χέρια μας, διαπιστώνουμε ότι παίρνουν τη θέση τους ,αναλόγως με την ψυχική και πνευματική μας κατάσταση. Όταν προσευχόμαστε ο αριστερός βραχίοντας ακινητοποιεί τον δεξιό. Το ίδιο και στα πόδια. Το αριστερό πόδι ακουμπάει πάνω στο δεξί και το κρατάει ακίνητο.
Διαπιστώνουμε ότι τίποτε δεν είναι χωρίς νόημα και ότι ο Θεός εν σοφία τα πάντα εποίησε, είτε αφήνοντας ελεύθερο τον άνθρωπο είτε καθοδηγώντας κάθε αισθανόμενη ύπαρξη με τις κλίσεις της (ένστικτα).
Η γιαγιά μου Βασιλική έκανε αποσυμβολισμό της κότας που πίνει νερό: Η κότα πίνει νερό και κοιτάζει τον ουρανό, έλεγε. Βέβαια αυτός που δεν άγεται από το πνεύμα, θα πει ότι η κότα λόγω της κατασκευής πίνει νερό υψώνοντας το λαιμό της. Η γιαγιά μου όμως, αν και τρίτης τάξης του δημοτικού,(όταν το σχολείο μόρφωνε τους μαθητές και δεν τους μετέδιδε ξερές γνώσεις), γνώριζε πως «ό,τι υπάρχει είναι σύμβολο και ό,τι συμβαίνει είναι παραβολή», όπως έλεγε ο Πωλ Κλωντέλ, και όπως έλεγε ο Παπαδιαμάντης, πως το πράγμα είναι ο καλύτερος «οιωνός».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου