ΕΓΡΗΓΟΡΣΗ

 Του Μόσχου Λαγκουβάρδου

ΕΓΡΗΓΟΡΣΗ

"Ηγρύπνησα και εγενόμην ως στρουθίον μονάζον επί δώματος" (Ψαλμ. 101)

Για να πεις ότι είσαι έτοιμος για να λάβεις μέρος στο Μαραθώνιο δρόμο, πρέπει να τρέχεις κάμποσα χιλιόμετρα δρόμο κάθε μέρα, Εγώ έτρεχα δέκα χιλιόμετρα περίπου. Ακολουθούσα τον χωματόδρομο που συνδέει τα χωριά Φαλάνη και Αμπελώνα. Το καθημερινό τρέξιμο είναι συστατικό στοιχείο του δρομέα, όπως είναι η αδιάλειπτη προσευχή συστατικό στοιχείο της "Νοεράς Προσευχής".

Τα χρόνια της προετοιμασίας για τους Μαραθώνιους στους οποίους συμμετείχα έλεγα στον εαυτό μου, | απ' το να είσαι ξαπλωμένος, είναι καλύτερο να κάθεσαι. Κι απ' το να κάθεσαι είναι καλύτερο να περπατάς. Κι 'απ' το να περπατάς είναι καλύτερο να τρέχεις. Έτσι κι εγώ έτρεχα. Αλλά όλα αυτά με μέτρο. Η υπερβολή στην Ορθοδοξία είναι αμαρτία ή ορθότερον ειπείν η κατάχρηση. Ότι η κατάχρηση είναι αμαρτία, το καταλαβαίνεις αργότερα, όταν τα πόδια φθείρονται και λόγω της ηλικίας ι

Αλλά υπάρχει πιο σημαντική διαφορά ανάμεσα στο να ξαπλώνεις ή να είσαι καθιστός: Είναι η πνευματική εγρήγορση. Το να ξαπλώνεις είναι η θέση για τον ύπνο της συνείδησης. Δε γίνεται να είσαι ξαπλωμένος και συνειδητός. Το κρεβάτι είναι ο χώρος του ασυνειδήτου και του θανάτου.

Δεν θυμάμαι που το διάβασα, πως ένας άγιος δεν κοιμόταν ποτέ στο κρεβάτι. Ο ύπνος του ήταν πάντοτε ο ελαφρός υπνάκος που μας "παίρνει" όταν καθόμαστε κάπου αναπαυτικά. Φαντάζομαι ότι οι άγιοι ήθελαν να είναι ακόμα και στον ύπνο τους συνειδητοί γι' αυτό και κοιμούνταν καθιστοί.

Οι λάτρεις του καφενείου αγαπούν περισσότερο το καφενείο από το σπίτι. Ο λόγος είναι ότι σπανίως πεθαίνει κανείς στο καφενείο καθιστός μόνος ή με την παρέα των φίλων του. Για τον πνευματικό άνθρωπο, στον οποίο ο πολυτιμότερος χρόνος του είναι η προσευχή, το κάθισμα υπερτερεί από κάθε άλλη στάση του σώματος.

Νομίζω ότι ο άγιος που δεν κοιμόταν στο κρεβάτι είναι ο Άγιος ΠαΪσιος, ο Αγιορείτης. Εγώ βέβαια έχω ένα δικό μου πρόσωπο, από τα προσφιλέστερα, τον μακαρίτη τον παππού μου Αγγελάκη, εκ Δεσκάτης Γρεβενών, που τον έμοιαζε και η μακαρίτισσα μητέρα μου, κοιμόταν πάντοτε στην καρέκλα. Φαίνεται ότι κι εγώ μοιάζω τους αγαπημένους μου. Αγαπώ περισσότερο τον ύπνο στην καρέκλα, επειδή όλες τις αρρώστιες μου τίς πέρασα στο κρεβάτι. Ο παππούς ίσως γι' αυτό δεν αρρώστησε ποτέ, επειδή δεν ξάπλωνε στο κρεβάτι.

Εγώ δε λόγω της αστάθειας και της ανασφάλειας της εποχής που ζούμε, δε θέλω να βγάζω τα παπούτσια μου για να είμαι έτοιμος να τρέξω.

Η Εκκλησία μας τους επισκόπους, ως φωτισμένους δεν τους τοποθετεί στον τάφο ξαπλωμένους, αλλά καθιστούς. Αυτό σημαίνει ότι ο φωτισμένος βρίσκεται σε πνευματική εγρήγορση και στο θάνατό του. Δε λέων "κοίμιση", διότι η Εκκλησία μας δε χρησιμοποιεί τη λέξη "κοίμιση" κυριολεκτικά, διότι οι ορθόδοξοι πιστεύουμε ότι οι νεκροί δεν κοιμούνται αλλά έχουν πλήρη διαύγεια. (Παύλος Ευδοκιμωφ Ορθοδοξία, εκδ. Ρηγόπουλου). Η λέξη "κοίμιση" στη νεκρολογία σημαίνει την ανάπαυση, όχι τον ύπνο και το λήθαργο. Έτσι κατανοούμε και το στίχο του Δαβίδ, που λέει, πως και όταν κοιμάται βρίσκεται σε πλήρη πνευματική εγρήγορση: "Εγώ κοιμάμαι και η καρδία μου αγρυπνά"

mlvardospot.blogspot.com

Όλες οι αντιδράσεις:

13Efi Laga, Μαρία Λαμπροπούλου και 11 ακόμη

mlvardospot.blogspot.com