Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
ΚΑΠΟΙΟΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ
Κάποιος συγγραφέας ένιωθε από μικρό παιδί συμπόνια για τα αδύνατα πλάσματα, νοσταλγία για τον τόπο, όπου έζησε τα παιδικά του χρόνια και πόνο από το ωραίο, που ήθελε να είναι παντού και δεν ήταν. Τα τρία αυτά συναισθήματα, της συμπόνιας , της νοσταλγίας και του πόνου για το ωραίο, που κινδύνευε να χαθεί, του ξέσκιζαν την καρδιά.
Εκείνη την εποχή, υπέφερε τον πόνο, που μόνο αυτός που είχε την εμπειρία αυτή της υπερευαισθησίας, μπορούσε να καταλάβει πώς ένιωθε. Αλλά δεν υπήρχε κανείς να νιώθει σαν αυτόν και γύριζε έξω στη φύση, όπου ένιωθε να επικοινωνεί με τα δέντρα και με τα πουλιά, που πετούσαν πάνω του, σαν να ήθελαν να τον συντροφέψουν, και να του απαλύνουν τον πόνο του.
Το παράδοξο είναι ότι όλα αυτά τα συναισθήματα, δεν ήταν δικά του. Ήταν της φύσης που τα μετέδιδε σ’ αυτόν, σαν σε κάποιον που με το λόγο του μπορούσε να τα μεταδώσει στο Θεό.
Κάποτε, σε μια περίοδο μεγάλης ξηρασίας, ένιωθε τον πόνο της φύσης, σαν να ήταν δικός του και παρακαλούσε το Θεό, να λυπηθεί τα πλάσματά Του.
Με τη συμπόνια του είχε ξεχάσει τον εαυτό του. Κόντευε να βραδιάσει και δεν ένιωθε καθόλου κούραση ή πείνα. Τα μάτια του γέμισαν δάκρυα χαράς. . Στο πρόσωπό του ένιωσε να πέφτουν αραιές σταγόνες βροχής! Κοίταξε ψηλά τον ουρανό. Δεν υπήρχε το παραμικρό συννεφάκι! Ανάσανε βαθιά ευχαριστώντας το Θεό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου