Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Γιατί όταν μας θυμούνται οι φίλοι μας, νιώθουμε ωραία;
Ή όταν έρχεται ένας επισκέπτης στο σπίτι μας, νιώθουμε σαν να ανανεώθηκε το σπίτι μας.
Ο εκ μητρός παππούς μου, ο μακαρίτης Αγγελάκης, εκ Δεσκάτης,
όταν ερχόταν στο σπίτι με κάποιον φιλοξενούμενο, έλαμπε από χαρά.Φαινόταν σαν να μεγάλωνε το ανάστημά του και έδειχνε πιο ψηλός. Το ανάστημά του ήταν μέτριο προς το κοντό. Συνήθως καλούσε το φωτογράφο, τον μακαρίτη Γκοντούλα κι έβγαιναν φωτογραφία στην αυλή.
Γιατί όταν χαϊδεύυν το σκυλάκι μας, το χαϊδεύουμε κι εμείς. Ο παππούς μου είχε ένα πανεμορφο σκύλο, τον "λέοντα". Του τον είχε χαρίσει ένας Εγγλέζος στρατιωτικός, που πέρασε μετα τον πόλεμο απ΄ τη Δεσκάτη.
Ό,τι γίνεται από φιλία βεβαιώνουν ότι όλοι οι άνθρωποι είμαστε ένας άνθρωπος σε πολλά πρόσωπα. Όλοι έχουμε την μία ανθρώπινη φύση σε διαφορετικά πρόσωπα. Η ανθρώπινη φύση είναι μία και τα διαφορετικά πρόσωπα είναι μοναδικό το καθένα. Έχω προσέξει πως ό,τι αγαπάμε γίνεται μοναδικό. Ιδίως αν πρόκειται για άνθρωπο. Ευγνωμονώ το Θεό, που έκανε τόσα ωραίες μορφές.
Και κάτι παράξενο που συμβαίνει στους γέρους. Όλοι υποφέρουν από τη δυστυχία οι γέροι υποφέρουν κι από την ευτυχία. Ίσως γιατί οι γέροι νιώθουν πιο έντονα τη νοσταλγία!
Μια φορά έγινε μια έρευνα στη Γαλλία, για το ποιά είναι η ωραιότερη λέξη της Γαλλικής και ήταν η "ΝΟΣΤΑΛΤΖΙ", όπως λένε νομίζω τη νοσταλγία.
Δέκα χρόνια ο Ομηρικός Οδυσσέας πάλευε με τα κύματα από τη νοσταλγία για την Ιθάκη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου