Αγαπώ άρα υπάρχω

 Αγαπώ, άρα υπάρχω.Η αγάπη με συνδέει με την ύπαρξη. Υπάρχω σε κάποιο συγκεκριμένο μέρος. Δεν αιωρούμαι στον αέρα για να είμαι ένα πνεύμα με τους άλλους. Δεν είναι ύπαρξη να νιώθεις τους άλλους σαν εχθρούς. Ο υπαρξιστής φιλόσοφος Σαρτρ έκφράζει την αγωνία της ύπαρξης, με τα λόγια του "οι άλλοι είναι εχθροί μου". Ο επίσης υπαρξιστής φιλόσοφος Καμύ αρχίζει το σπουδαιότερο βιβλίο του, τον Ξένο, με τα λόγια "Σήμερα πέθανε η μητέρα μου." 

Η ύπαρξη γεμίζει τη ζωή του ανθρώπου. Ο άνθρωπος με την ύπαρξη συνδέεται και επικοινωνεί με τους άλλους. Νιώθει ότι ενώνεται με τους άλλους. Γίνεται ένα πνεύμα μαζί τους, παρότι παραμένει ο ίδιος. Ξενητιά είναι αυτή η αίσθηση του κενού. Το να μη σε συνδέει τίποτε με τον τόπο όπου ζεις, να μη σε γνωρίζει κανένας. Δεν νιώθεις ξένος επειδή δεν γνωρίζεις τον τόπο, αλλά επειδή ο τόπος δε σε γνωρίζει. Σήμερα φώναξε κάποιος το όνομά μου στο δρόμο και ένιωσα καλύτερα. Θα ένιωθες τη φιλία, αν αντί το όνομα είχες έναν αριθμό και άκουγες να φωνάζουν έναν αριθμό; 

Μια λαϊκή παροιμία εκφράζει με απλά λόγια την ανάγκη να αγαπάμε και να είμαστε κοινωνικά όντα. Να συνδεόμαστε ο ένας με τον άλλον και με τον τόπο μας.  Είμαστε εκ φύσεως κοινωνικοί , λέει οΑριστοτέλης για τους Έλληνες. Αναζητάμε παντού την οικοίωση. Τί μεγάλο δώρο του Θεού στον άνθρωπο το όνομά του. Η λαϊκή παροιμία  "τόσο που σ' αγαπούσα, άντρα μου,  ξέχασα και τ' όνομά σου"εκφράζει τον πόνο από την απουσία της αγάπης.Ο εχθρός του ανθρώπου καταργεί μαζί με την ελευθερία και το όνομα. Η αποξένωση είναι θάνατος, δεν είναι ζωή. Μια παγερή εικόνα του θανάτου περιγράφει ο ποιητής με το στίχο "Θάνατος είναι οι κάργιες στα κεραμίδια". Στη Γραφή  στη θεραπεία των δαιμονιζομένων, οι δαίμονες τρέμουν την άβυσσο της ανυπαρξίας και ζητούν να τους επιτρέψει ο Ιησούς να εισέλθουν στους χοίρους. 

  Ο Χάντεγκεν (υπαρξιστής φιλόσοφος) θεωρεί τον άνθρωπο "ον προς θάνατον", δηλαδή το ον εκείνο, που προορισμός του δεν είναι η ζωή, αλλά ο θάνατος. . Η φιλοσοφία αυτή απηχεί τις ανατολίτικες ιδέες της απελπισίας και του φόβου. Σύμφωνα με τις ιδέες αυτές ο κόσμος και ο άνθρωπος είναι  φαντασία (μάγια) και η μόνη πραγματικότητα είναι η "ανυπαρξία". 

Ο Βουδισμός είναι θρησκεία της απελπισίας. Ο βουδιστής προσεύχεται στο κενό, και ζητεί να μην υπάρξει (νιρβάνα). Οι Πατέρες της Εκκλησίας ονομάζουν τη φαντασία "γέφυρα" από την οποία περνούν οι δαίμονες στην ψυχή και καταργούν την ελευθερία της .Κατά τους λάτρες του κενούς η ελευθερία δεν υπάρχει. Γι' αυτό παραιτούνται εκ των προτέρων απ΄ τον αγώνα για την ελευθερία και παραμένουν για πάντα αιχμάλωτοι των βίαιων ροπών τους.  Οι πιστοί πείθονται ότι η λύπη τελειώνει μονο με το τέλος της ζωής.  Η ζωή μοιάζει με κακό, με το οποίο πρέπει να τελειώνει κανείς μια ώρα αρχύτερα. 

 Στο νερόμυλο το νερό πέφτει  με την ίδια ορμή και κινεί τις διαφορετικές κυλινδρικές πέτρες. 'Ετσι έρχεται και σε μας το πνεύμα  του Χριστού που το δέχεται η κάθε ψυχή με το δικό της μέτρο της πίστεως. 

"Όταν μιλάμε για την "εν Χριστώ ζωή", σύμφωνα με τη φράση του αποστόλου Παύλου: "Τώρα πια δε ζω εγώ, ζει ο Χριστός μέσα μου", δε γίνεται λόγος για την αυτοαλλοίωσή μας, αλλά για ανακάλυψη του αληθινού εαυτού μας στο Χριστό. Μ' αυτήν την ανακάλυψη συμμετέχουμε πνευματικά στο μυστήριο της ανάστασής Του. Αυτή η συμμετοχή στο θάνατο και στην ανάσταση του Χριστού είναι αληθινά η καρδιά της χριστιανικής πίστης και του χριστιανικού μυστικισμού." (Τόμας Μέρτον)

mlvardospot.blogspot.com