του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Το κυνήγι της φήμης είναι μάταιο. Η φήμη έχει αρχή και τέλος. Χώρια ότι για τους συγγραφείς έχει δίκιο ο λαός που λέει, πως "ο ποιητής μεμτά θάνατον δοξάζεται".Υπήρξε άραγε εποχή, που αποκτούσες φήμη, χωρίς να αγωνιστεις για να την αποκτήσεις και χωρις να ανησυχείς γι' αυτήν; Έτσι πίστευα κάποτε. Πίστευα ότι και μόνο που υπήρχες θα γινόσουν γνωστός τουλάχιστον σε μια πόλη όπως η Λάρισα. Δεν θα ήσουν άγνωστος με αυτούς που έχετε τα ίδια ενδιαφέροντα, εννοώ τη λογοτεχνία . Ίσως στους μουσικούς να συμβαίει αυτό, λόγω του ότι παίζουν μαζί, γι' αυτό και δημιουργούνται τα στέκια των μουσικών. Οι λογοτέχνες μοιάζουν με δρομείς μεγάλων αποστάσεως. Τρέχουν στη μοναχική τους διαδρομή. Σίγουρα για τους λογοτέχνες ειπώθηκε ότι "η τέχνη τρώει τα παιδιά της".
Κάποιος στα πρώτα μου βήματα στη λογοτεχνία, μου είπε για να με ενισχύσει στο γράψιμο, ότι ο άνθρωπος που θέλει να γνωρίσει τον εαυτό του, δεν έχει ανάγκη από την αναγνώριση. Αναγνωρίζεται από μόνος του χωρίς προσπάθεια. Είναι σπάνιος σε έναν κόσμο που προσπαθεί με κάθε τρόπο, ακόμα και με τις χαμηλές συγκινήσεις ,να ξεχάσει τον εαυτό του.. Δε χρειάζεται να προσπαθήσει. Μεγάλοι συγγραφείς συνειδηποποίησαν, πως είναι μάταιο το κυνήγι της φήμης. Το θέμα μου είναι ο εαυτός μου,έγραφε ο Καβάφης. Το ίδιο και ο Παπαδιαμέντης, που έλεγε, πως αν τα πράγματα δεν έχουν να πουν τίποτε, ούτε εγώ έχω να πω κάτι. Τα πράγματα είναι οι καλύτεροι οιωνοί.
mlvardospot.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου